Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

Εκλογές α - πολιτικές

Η “ λογική” του τηλεοπτικού θεάματος μας διαβρώνει καθημερινά και ανεπαίσθητα.
Αναπλάσεις μεθοδευμένων εντυπώσεων υποκαθιστούν τις κριτικές διεργασίες , ψυχολογικά αντανακλαστικά και υποβολιμαία συναισθήματα εκτοπίζουν την υπεύθυνη σκέψη.
Πριν από λίγες ημέρες βρεθήκαμε μπροστά στη κάλπη - ίσως για να μεταλλάξουμε τυράννους – καθώς έλεγε και ο Παπαδιαμάντης.
Ποιες αξιολογήσεις , ποιες προτεραιότητες έχουν διαμορφώσει την κρίση μας για τα κόμματα που διεκδικούν να εξουσιάσουν τον βίο μας ;
Συμφυρμός τηλεοπτικών παραστάσεων αρδεύει τα ορμέμφυτα της χρησιμοθηρίας , και η κρίση ανύπαρκτη.
Η πολιτική έχει τελειώσει, στο κουφάρι της ασελγεί η θεαματικότητα.
Δεν είμαστε μόνο ψηφοφόροι με νεκρωμένη την πολιτική σκέψη και κρίση.
Για τα πραγματικά αίτια της κρατικής μας ανημποριάς και της κοινωνικής μας παρακμής , ούτε η Βουλή βουλεύεται , ούτε ο τύπος πληροφορεί, ούτε τα κόμματα προβληματίζονται.
Και αν εμφανιστεί περιθωριακά τέτοιος προβληματισμός , ηχεί σαν ξένη γλώσσα ακατανόητη – ή χλευάζεται.
Άδεια βλέμματα , κενό επικοινωνίας ή πλάγιοι χλευασμοί , αν κάποιος θίξει την αιτιακή σχέση παιδείας και πολιτικής.
Σχέση που συνδέει τις μακάβριες διπλωματικές μας αποτυχίες , την ανίατη αναπηρία της οικονομίας μας , με την πρωτογενή “ μόρφωση” ανθρώπινου δυναμικού στα σχολειά μας.
Η χρόνια πολιτική μας υπανάπτυξη παράγεται σε κάθε βαθμίδα της εκπαίδευσης για λόγους εντελώς άσχετους με τα κωμικά αιτήματα
“ εκδημοκρατισμού “ ή έγκαιρης “ πολιτικής αγωγής”.
Το τέλος της πολιτικής το σηματοδοτεί η ανατριχιαστική έκλειψη ανθρώπινης καλλιέργειας και ευαισθησίας.
Η αδυναμία να διακρίνουμε ποιότητες , η άμβλυνση των αξιολογικών μας κριτηρίων.
Αδύνατο να υποψιασθεί ο κομματικός “ ρεαλισμός “ ότι οι κεντρικές αιτίες των δεινών μας δεν είναι ούτε καταρχήν οργανωτικές ούτε καταρχήν ηθικές.

Ποια ανθρώπινη ποιότητα θέλουμε να πλάθει η συλλογική μας συμβίωση , σε ποια ποιότητα ζωής σκοπεύουμε ;

Και τα δυο μεγάλα “κόμματα εξουσίας” στο τόπο μας αποστείρωσαν την πολιτική από κάθε επιδίωξη που δεν είναι ωμά και χυδαία χρησιμοθηρική.

“ Αποιέρωσαν “ την πολιτική .

Μετέθεσαν την ιερότητα σε μόνη τοτεμική λατρεία των ηγετών – ιδρυτών τους ,ταύτισαν τον κομματικό αρχηγό με το αρχέτυπο του χαρισματικού φύλαρχου , μάγου , βασιλιά ή χαλιφη.
Συγκρότησαν ιερατείο “ στελεχών” καλλιέργησαν στους οπαδούς τέτοια φανατισμένη προσήλωση που μπροστά της τα ως τώρα θρησκευτικά “ όπια των λαών” κυριολεκτικά ωχριούν.

Τίποτε από αυτά δεν ερμηνεύθηκε και δεν ερμηνεύετε ως παθογένεια μιας κοινωνίας παραιτημένης ανεπίγνωστα από την πολιτική.
Δεν είναι μεροληπτική η εμμονή σε συμπτώματα από τον χώρο της κυβερνητικής παράταξης.
Απλώς οι κομματικοί της αντίπαλοι , “ αξιωματικοί” ή όχι , δεν προσφέρονται για παραδειγματική ανάλυση πρωτογενών συμπτωμάτων πολιτικής υπανάπτυξης , αφού μόνο μιμούνται και αναπαράγουν τον τύπο δημόσιας συμπεριφοράς και τον λαικισμό της χρησιμοθηρίας που επέβαλε ο “ κοινωνικός μετασχηματισμός” τη δεκαετία του ΄80 .
Έτσι , και τις επικείμενες εκλογές θα τις κρίνει η “ θεαματικότητα “
Ώσπου να αναστηθεί και πάλι στην Ελλάδα η πολιτική μέσα από μια επαναστατική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.

Η ζωή συρρικνώνεται σε πολιτική και η πολιτική σε προπαγάνδα.
Είναι η ανεπίγνωστη μορφή ολοκληρωτισμού , χαρακτηριστική των σημερινών
“ προηγμένων “ κοινωνιών μας , που διαπιστώνει ο Κούντερα στις Προδομένες Διαθήκες


ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
ΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΚΤΟΣ 2005

2 σχόλια:

  1. Πολύ ωραία γραμμένο κείμενο..
    λέξεις που έχουν χάσει τελείως την έννοια τους..
    πολιτική, παιδεία..

    δυστυχώς..

    καλησπέρα σας..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπητή μου,
    Εχω μερικές ενστάσεις αν και συμφωνώ γενικά.
    Η κοινωνία του θεάματος που ζούμε και η κριτική της με το πλέον καταλυτικό τρόπο έγινε στο παρελθόν από πολλούς, αναφέρω για παράδειγμα τον Γκι Ντεμπορ (Διεθνής των Καταστασιακων), που πρωτομίλησε (1968) με το βιβλίο του "Η κοινωνία του θεάματος" με συγκλονιστικό τρόπο για τις σύγχρονες κοινωνίες όπου το "φαίνεσθαι" είναι η κυρίαρχη μεθοδολογία του πλέγματος εξουσιών που κυριαρχούν.

    Στη χώρα μας δεν είναι μόνο τα κόμματα εξουσίας που λειτουργούν έτσι, αλλά και όλα τα υπόλοιπα κομματικά σχήματα, μιλώ για τα επονομαζόμενα αριστερά, όπου ο συντηρητισμός τους πολλές φορές είναι εντονότερος του παραδοσιακού. Εξάλλου η αποτυχία τους στη παραγωγή πολιτικής κ.λ.π. δεν οφείλεται στο δικομματισμό (λειτουργία του φαίνεσθαι), αλλά στο ότι μιλούν με παρωχημένους όρους, ιδεολογικούς και πολιτικούς. Απόδειξη, η αδυναμία τους να απαντήσουν, αν συμβαίνει αυτό (ο δικομματισμός) γιατί στην υπόλοιπη Ευρώπη, εξαφανίστηκαν από το προσκήνιο.

    Φυσικά ούτε οι ιδεολογίες πέθαναν, ούτε η πολιτική, αν είναι δυνατόν. Στο βαθμό που η κυριαρχία εκμεταλλεύεται τους ανθρώπους, απάνθρωπα ή ανθρώπινα δεν έχει σημασία, οι ιδεολογίες, οι πολιτικές θα ζουν και θα αναζητούν να εκδηλωθούν, όχι βέβαια με όλα αυτά τα σχήματα που έχουν πεθάνει εδώ και πολύ καιρό.


    Καλό βράδυ, ενδιαφέρον κείμενο για συζήτηση

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Τι εύκρατη που γίνεται η σκέψη όταν τα μπλέ σου βγαίνουν περίπατο !
Οδυσσέας Ελύτης

Σας ευχαριστώ που με τιμάτε με το σχόλιό σας .

Βασιλική Ριμπά