Η “ λογική” του τηλεοπτικού θεάματος μας διαβρώνει καθημερινά και ανεπαίσθητα.
Αναπλάσεις μεθοδευμένων εντυπώσεων υποκαθιστούν τις κριτικές διεργασίες , ψυχολογικά αντανακλαστικά και υποβολιμαία συναισθήματα εκτοπίζουν την υπεύθυνη σκέψη.
Πριν από λίγες ημέρες βρεθήκαμε μπροστά στη κάλπη - ίσως για να μεταλλάξουμε τυράννους – καθώς έλεγε και ο Παπαδιαμάντης.
Ποιες αξιολογήσεις , ποιες προτεραιότητες έχουν διαμορφώσει την κρίση μας για τα κόμματα που διεκδικούν να εξουσιάσουν τον βίο μας ;
Συμφυρμός τηλεοπτικών παραστάσεων αρδεύει τα ορμέμφυτα της χρησιμοθηρίας , και η κρίση ανύπαρκτη.
Η πολιτική έχει τελειώσει, στο κουφάρι της ασελγεί η θεαματικότητα.
Δεν είμαστε μόνο ψηφοφόροι με νεκρωμένη την πολιτική σκέψη και κρίση.
Για τα πραγματικά αίτια της κρατικής μας ανημποριάς και της κοινωνικής μας παρακμής , ούτε η Βουλή βουλεύεται , ούτε ο τύπος πληροφορεί, ούτε τα κόμματα προβληματίζονται.
Και αν εμφανιστεί περιθωριακά τέτοιος προβληματισμός , ηχεί σαν ξένη γλώσσα ακατανόητη – ή χλευάζεται.
Άδεια βλέμματα , κενό επικοινωνίας ή πλάγιοι χλευασμοί , αν κάποιος θίξει την αιτιακή σχέση παιδείας και πολιτικής.
Σχέση που συνδέει τις μακάβριες διπλωματικές μας αποτυχίες , την ανίατη αναπηρία της οικονομίας μας , με την πρωτογενή “ μόρφωση” ανθρώπινου δυναμικού στα σχολειά μας.
Η χρόνια πολιτική μας υπανάπτυξη παράγεται σε κάθε βαθμίδα της εκπαίδευσης για λόγους εντελώς άσχετους με τα κωμικά αιτήματα
“ εκδημοκρατισμού “ ή έγκαιρης “ πολιτικής αγωγής”.
Το τέλος της πολιτικής το σηματοδοτεί η ανατριχιαστική έκλειψη ανθρώπινης καλλιέργειας και ευαισθησίας.
Η αδυναμία να διακρίνουμε ποιότητες , η άμβλυνση των αξιολογικών μας κριτηρίων.
Αδύνατο να υποψιασθεί ο κομματικός “ ρεαλισμός “ ότι οι κεντρικές αιτίες των δεινών μας δεν είναι ούτε καταρχήν οργανωτικές ούτε καταρχήν ηθικές.
Ποια ανθρώπινη ποιότητα θέλουμε να πλάθει η συλλογική μας συμβίωση , σε ποια ποιότητα ζωής σκοπεύουμε ;
Και τα δυο μεγάλα “κόμματα εξουσίας” στο τόπο μας αποστείρωσαν την πολιτική από κάθε επιδίωξη που δεν είναι ωμά και χυδαία χρησιμοθηρική.
“ Αποιέρωσαν “ την πολιτική .
Μετέθεσαν την ιερότητα σε μόνη τοτεμική λατρεία των ηγετών – ιδρυτών τους ,ταύτισαν τον κομματικό αρχηγό με το αρχέτυπο του χαρισματικού φύλαρχου , μάγου , βασιλιά ή χαλιφη.
Συγκρότησαν ιερατείο “ στελεχών” καλλιέργησαν στους οπαδούς τέτοια φανατισμένη προσήλωση που μπροστά της τα ως τώρα θρησκευτικά “ όπια των λαών” κυριολεκτικά ωχριούν.
Τίποτε από αυτά δεν ερμηνεύθηκε και δεν ερμηνεύετε ως παθογένεια μιας κοινωνίας παραιτημένης ανεπίγνωστα από την πολιτική.
Δεν είναι μεροληπτική η εμμονή σε συμπτώματα από τον χώρο της κυβερνητικής παράταξης.
Απλώς οι κομματικοί της αντίπαλοι , “ αξιωματικοί” ή όχι , δεν προσφέρονται για παραδειγματική ανάλυση πρωτογενών συμπτωμάτων πολιτικής υπανάπτυξης , αφού μόνο μιμούνται και αναπαράγουν τον τύπο δημόσιας συμπεριφοράς και τον λαικισμό της χρησιμοθηρίας που επέβαλε ο “ κοινωνικός μετασχηματισμός” τη δεκαετία του ΄80 .
Έτσι , και τις επικείμενες εκλογές θα τις κρίνει η “ θεαματικότητα “
Ώσπου να αναστηθεί και πάλι στην Ελλάδα η πολιτική μέσα από μια επαναστατική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.
Η ζωή συρρικνώνεται σε πολιτική και η πολιτική σε προπαγάνδα.
Είναι η ανεπίγνωστη μορφή ολοκληρωτισμού , χαρακτηριστική των σημερινών
“ προηγμένων “ κοινωνιών μας , που διαπιστώνει ο Κούντερα στις
Προδομένες Διαθήκες
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
ΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΚΤΟΣ 2005
Αναρτήσεις
