Η τελευταία κουβέντα που ακούστηκε .....και μετά έκλεισε η γραμμή .
Να μην έχω συγκινήσεις μήτε πόθους , μήτε επιθυμίες .
Να΄μαι μόλις στον αισθητό αέρα των πραγμάτων ,
μια αφηρημένη συνείδηση με φτερούγες σκέψης ,
να μην είμαι ανέντιμος ούτε μη ανέντιμος , χώρια ή μαζί ,
ούτε ίδιος με τους άλλους ούτε διαφορετικός απο τους άλλους ,
να τους ζω όλους σε κάποιον άλλο , να χωρίζω απ' αυτούς σαν κάποιος που,
αφηρημένος , ξεχνάει τον εαυτό του.........
Αλβάρο Ντε Κάμπος
...το διφορούμενο στον έρωτα :
Ο έρωτας είναι τυφλή ευλογία της φωτιάς . Μπορεί να ξεπεράσει τον εαυτό του και να τελειωθεί στην κοινωνία των προσώπων , μπορεί να γίνει ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα γλώσσα του απέραντου , γλώσσα της σιωπής , δύναμη κοινής υπηρεσίας .Από το άλλο μέρος μπορεί να αντικειμενοποιηθεί και να ξαναρίξει τον άντρα και τη γυναίκα στη χωριστή τους καθένα μοναξιά , να σφετερισθεί το απόλυτο και να ξαναπέσει αφού έχει γίνει στάχτη μια ώρα , ένα μήνα ή μια ζωή......
από το Πνέυμα του Σολζενίτσιν του Ολιβιέ Κλεμάν
Μου άρεσε πάντα μια φράση που έχει χιλιοειπωθεί
Δε μένεις εκεί όπου δε σε θέλουν ...
σέβομαι τα βαθειά αισθήματα του άλλου , και ακόμη πιο πολύ τα αισθήματά του προς το πρόσωπό μου .
Δε μου επιτρέπεται να τα αγνοήσω , να τα διαστρέψω , να τα επιβάλω.
Επιβάλλονται συναισθήματα ;
Είναι η πιο ανεξάρτητη , αυτόνομη περιοχή της ύπαρξής μας.
Δεν μας επιτρέπεται να δίνουμε την λατρεία μας , αν ο άλλος δε θέλει.
Οι σχέσεις αληθινής ένωσης είναι εκείνες που διατηρούν το δικαίωμα ανά πάσα στιγμή να διαλυθούν , οι σχέσεις είναι μόνο εν ελευθερία!
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι διακριτικές , είναι μονάχα από έμπνευση της αγάπης και της εκτίμησης - της κοινής χαράς του να είμαστε μαζί ....
Χρειάζεται σοφία η ζωή για να είναι ζωή αληθινή , για να έχει ευτυχία.
Κι δε μιλάμε για μόρφωση και πτυχία , αλλά για εκείνη την απλή όσο και δύσκολη διάκριση , τη κρίση τη συνετή , την τίμια παρατηρητικότητα έστω , τη ταπεινή διάθεση , την περιφρόνηση του εγώ.
Αυτοί μάλλον θα είναι οι καθαροί τη καρδία , εκείνοι που δια της καθαρής καρδιάς είναι οι μόνοι που ακόμη και το Θεό θα μπορούν να δουν.
Πως τολμάς όμως να πεις .....πες ότι ήταν ένα παιχνίδι......
Ορίζεις τον άνθρωπο ένα παιχνίδι στη δική σου σκακιέρα αισθημάτων ;
Πόσο άδικοι μπορούμε να γίνουμε , να υπάρχουμε......
......Γίναμε αμέσως αχώριστοι , μυστικοί ,κρυμμένοι , μόνοι οι δυό μας ,ακοινώνητοι πρωτόγονοι σχεδόν , με μια περίεργη απελπισία.
Δεν εντοπίζεται εύκολα το γιατί - ίσως γιατί ξεπερνούσε το ανθρώπινο και το κατανοητό
η έλξη μας.
Βυθιζόμασταν ο ένας στον άλλο , σαν να προσπαθούσαμε να σκίσει ο ένας τη σάρκα του άλλου , να την ανοίξει για να φτάσει επιτέλους στη καρδιά , στη ρίζα της ύπαρξης μήπως και γαληνέψει.
Κάθε τόσο έκλαιγα μ' εκείνο το ανεξήγητο κλάμα του δέους και της προορατικής οδύνης -
Πως θα άντεχε τούτη η απόλυτη , υπερευαίσθητη ,εξωπραγματική ισορροπία μας , του σκοταδιού , στο φως μιας καθημερινότητας ;
Πες , πως ήταν ένα παιχνίδι - τρελάθηκα !
Πως υπάρχει τόσος πόνος - σφαγής .
Θυμήθηκα όλες μου τις αμαρτίες και τι πλήρωνα , ποιούς ανθρώπους πλήγωσα εγώ κάποτε , προσευχόμουν ποτέ να μη του ανταποδώσει ο Θεός έναν τόσο μεγάλο πόνο.
Ανακάλυψα ένα στίχο του Καβάφη τον λέω συνέχεια όπως λένε τη προσευχή
...Τον έχασ'εντελώς. Και τώρα πια ζητεί - στα χείλη καθενός -τα χείλη τα δικά του
Το πιο ουσιαστικό που συνδέει δυο ανθρώπους δυνατά είναι ότι παρατηρούν μαζί το κόσμο , ο ένας με τα μάτια του άλλου , που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η γενναιοδωρία που ο ένας προσφέρει στον άλλο.
θα ήθελα τώρα αυτή τη στιγμή να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου ......
Διαβάζω τα μηνύματά του στην οθόνη μου και αναστατώνομαι ...είναι σα να με ακουμπά το σώμα του.
Κάθισα σε μια πολυθρόνα . Το αγαπημένο μου και ζεστό σπίτι όσο περνούσε η ώρα κρύωνε , άδειαζε , ένοιωθα γυμνή σε μια τεράστια αρένα ...έζησα τη γεύση της απόλυτης δυστυχίας , το απόλυτο κενό......
Πες , ότι ήταν ένα παιχνίδι ...και έκλεισε το τηλέφωνο...δε πρόλαβες να με ακούσεις ......
Με πόνεσες μέχρι θανάτου και σ'ευχαριστώ
Για να πονέσω τόσο φρικτά , φαντάσου πόσα μου χάρισες.......
Αναρτήσεις
