Ευχαριστώ.....

Σ' ευχαριστώ

που γνωρίζεις πότε να σιωπάς

πότε να μου κρατάς απλώς το χέρι........

Η θυματική ταυτότητα

Την ημέρα που το έγκλημα ενδύεται τα κουρέλια
της αθωότητας , χάρη σε μια αλλόκοτη αναστροφή
χαρακτηριστική των καιρών μας ,
αυτό που καλείται να απολογηθεί είναι η αθωότητα.

Αλμπέρ Καμύ , Ο εξεργεμένος άνθρωπος



Αδυνατώντας να καταστήσουμε ισχυρό τον δίκαιο ,
καταλήξαμε να θεωρήσουμε δίκαιο τον ισχυρό !

Πασκάλ , Σκέψεις

Δαιμονολογίες κάθε είδους

Η πτώση των ιδεολογιών μας στέρησε από μια βολική καταφυγή : να αποδίδουμε τη δυστυχία μας στον ιμπεριαλισμό , τον καπιταλισμό , τον κομμουνισμό.
Το αντανακλαστικό …φταίει ο …..
Έχει γίνει πιο δύσκολο.
Όμως θα’ ταν λάθος να πιστέψουμε πως η
εξαφάνιση αυτών των φοβήτρων έκανε τις κοινωνίες μας πιο σοφές .

Αντίθετα τώρα που οι μεγάλοι αποδιοπομπαίοι τράγοι έχουν χαθεί ,νιώθουμε το πειρασμό να τους αναστήσουμε με έναν υποχθόνιο τρόπο και να αποδώσουμε την κούρασή μας , τη δυσφορία μας στη δολιότητα κάποιας σκοτεινής οντότητας που μας επιβάλλει τη μυστική λογική της.

Γνωρίζουμε δε αυτό το είδος του συλλογισμού.

Η σεξουαλικότητα φαίνεται ελεύθερη ?

Μα επειδή μια άκρως ύπουλη λογοκρισία ελέγχει τις ορμές μας και τιμωρεί τους γνήσιους ελευθέριους.
Νομίζουμε πως απολαμβάνουμε μια απόλυτη ελευθερία κινήσεων?

Πρόκειται για ένα μακιαβελικό στρατήγημα της εξουσίας για να μας ελέγχει καλύτερα . Τα πάντα , ακόμα και ο ίδιος μας ο πλούτος , μαρτυρούν την ύπαρξη ενός υποχθόνιου φασισμού που απεργάζεται την ολοκληρωτική μας αποβλάκωση.

Ο homo demokraticus διατηρεί μια διφορούμενη σχέση με το δεσποτισμό : τον αποστρέφεται αλλά ταυτόχρονα λυπάται για την εξαφάνισή του .

Σε ακραίες περιπτώσεις , μοιάζει σχεδόν απαρηγόρητος που δεν είναι πια καταπιεσμένος : και τότε , ελλείψει πραγματικών εχθρών , κατασκευάζει φανταστικούς : ηδονίζεται στη σκέψη πως ίσως ζει στα αλήθεια κάτω από το καθεστώς μιας δικτατορίας , πως ξαφνικά θα αντικρίσει μπροστά του το φασισμό , προοπτική που τον γεμίζει φόβο αλλά και ελπίδα.

Έτσι , τόσο για τον Ουίλλιαμ Μπάρους όσο και για τον Αλεν Γκίνσμπεργκ…το πρώτο παραισθησιογόνο στην Αμερική δεν είναι το jaga, ούτε η μεσκαλίνη αλλά το περιοδικό Time συν τη τηλεοραση.

Ναι , υπάρχει μια συνομοσία , αλλά είναι συνομοσία της εξουσίας , του τέρατος που υποδουλώνει , του καρκίνου που οι μεταστάσεις του σας ροκανίζουν το μεδούλι ……
Υποδουλωνόμαστε ακόμη περισσότερο στο δήμιό μας όταν τον ευγνωμονούμε που δεν καταφεύγει στη βία.
Ένα καλά ρονταρισμένο κράτος δεν έχει ανάγκη από αστυνομία.
…… Η συνομωσία είναι όλα που ενσταλάζονται στο μυαλό σας και σας υποβάλλονται , εν αγνοία σας , μέσα από εικόνες , μέσα από τους κώδικες και τα μηνύματα της γλώσσας.
Το σώμα μου είναι …μια σαρκική μηχανή ….κατακλυσμένη από παράσιτα !

Η επιτυχία ενός τέτοιου λόγου οφείλεται στο μη επαληθεύσιμο χαρακτήρα του :

τίποτα δεν το επικυρώνει επειδή τίποτα επίσης δε το διαψεύδει.

Βάζει το φορέα του στο διπλό πόστο του νυκτοσκοπού και του πολεμιστή .

Α, όχι , αυτός δε ξεγελιέται : σε αντίθεση με όλους τους αφελείς , αυτός διαθέτει τα προσόντα της διαφορετικότητας και της αδιαλλαξίας .

Γνωρίζει πως το σύστημα είναι ακόμα πιο σατανικό όταν δείχνει ανεκτικό.
Όμως η πολεμική του ιαχή ….είστε όλοι σκλάβοι δίχως να το ξέρετε……. Μας καθησυχάζει !

Πιστεύει πως μας φανερώνει την Αποκάλυψη , μας μιλάει για μια ακαθόριστη καββάλα , κακόβουλη και απρόσβλητη, που συνιστά καθετί αρνητικό , το ακατανόητο.

Η ύπαρξη αυτών των δυνάμεων του σκότους μας ανακουφίζει : αφού κάποια διαβολική αιτιότητα ρυθμίζει , ερήμην μας , τα πεπρωμένα μας , δεν χρειάζεται πια να δίνουμε λόγο για τις πράξεις μας : είμαστε συγχωρεμένοι , οι συμφορές μας δεν απορρέουν από εμάς .

Μας βολεύει καλύτερα να εξορκίζουμε φανταστικά συνομωτικά κέντρα , υποσυνείδητες εικόνες και αόρατες δυνάμεις παρά να δεχτούμε τη θλιβερή , την πεζή αλήθεια :

Πως εμείς διαμορφώνουμε την ιστορία μας ακόμα , και όταν σύμφωνα με την καθιερωμένη ρήση , δε γνωρίζουμε την ιστορία που διαμορφώνουμε .

Να που , σε μια απίθανη αμπελοφιλοσοφία , βρίσκουμε και πάλι την αθωότητα των Σεραφείμ.

Πιέρ - Ιβ - Πετιγιόν , Ιστορία της Αμερικανικής Λογοτεχνίας

Η μεγάλη έκπληξη...

Αγαπώ την ανθρωπότητα , αλλά , για μεγάλη μου

έκπληξη , όσο περισσότερο αγαπώ την ανθρωπότητα

στο σύνολό της τόσο λιγότερο αγαπώ τους

ανθρώπους σαν μεμονωμένα άτομα.

Αδελφοί Καραμαζώφ , Ντοστογιέφσκι

Προσευχή Αγ.Εφραίμ του Σύρου

Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου ,

πνεύμα αργίας , περιεργείας , φιλαρχίας και αργολογίας

μη μου δώσεις.

Πνεύμα δε σωφροσύνης , ταπεινοφροσύνης , υπομονής και

αγάπης ,

χάρισέ μου στο δούλο σου.

Ναι , Κύριε Βασιλεύ , δώρησαι να βλέπω τα πταίσματά μου και να μη κατακρίνω τον αδελφό μου ,

γιατί είσαι ευλογημένος σ' όλους τους αιώνες.

Ο έρωτας καταδικάζει τον εαυτό μας ?

Ο έρωτας μας καταδικάζει να μην είμαστε ο εαυτός μας ;
Τι θα τον /την γοητεύσει ;
Πως θα της φανεί η γραβάτα μου;
Θα του αρέσει το φουστάνι μου ;

Οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι στο στάδιο του φλέρτ τουλάχιστον λειτουργούμε ίσως διαφορετικά από τον εαυτό μας.
Ένα αίσθημα κατωτερότητας που μας οδηγεί , μας προκαλεί την ανάγκη να ενδυθούμε μια προσωπικότητα που δεν είναι ακριβώς η δική μας.

Έχει στοιχεία δικά μας ίσως λίγο καμουφλαρισμένα.
Ο έρωτας μας ωθεί να φανταζόμαστε πως μας βλέπει ο άλλος

Ποιος /ποια είμαι ;
Πως είμαι για αυτήν /αυτόν ;

Η ενδοστρέφεια μας καθιστά κάτι δόλιο και ανειλικρινή ;

Η ανειλικρίνεια δεν εκδηλώνεται κατ’ ανάγκη με ψεύδη ή υπερβολές .
Σημαίνει απλά ότι προσπαθείς να μαντέψεις τι θέλει ο σύντροφος και χαλκεύεις τον αντίστοιχο ρόλο φορώντας την αντίστοιχη στολή.

Δεν είναι μια ειρωνική πλευρά του έρωτα ;

Η έντονη έλξη δε μας κάνει να φουντώνει ένα αίσθημα κατωτερότητας σε σχέση με τη τελειότητα που έχουμε εντοπίσει στο προσφιλές πρόσωπο ;

Προυπόθεση να δείχνεις τον αυθεντικό σου εαυτό είναι η ικανότητα να διατηρείς σταθερή ταυτότητα ανεξάρτητα από την εκάστοτε παρέα .
Το να εκφραζόμαστε με ειλικρίνεια συνιστά κριτήριο ήθους.

Είναι σωστή η έκφραση να πούμε …θέλω να την/τον κάνω να με ερωτευτεί;
Για να γίνει κάτι τέτοιο δε πρέπει να γνωρίσουμε το σύντροφό μας καλά ;
Κάνουμε τον άλλο να μας ερωτευτεί ;

Για να κατανοήσουμε έναν άνθρωπο απαιτούνται ώρες και ώρες παρατήρησης και ερμηνειών σα να γνέθουμε τις ίνες του συνεκτικού χαρακτήρα του ξαίνοτας χιλιάδες λέξεις και πράξεις.

Τι σου αρέσει να κάνεις τα Σαβ/κα ;
Σου αρέσει η δουλειά σου ;

Πίσω από αυτές τις αμήχανες ερωτήσεις κρύβεται η ανυπόμονη προσπάθεια να φθάσει κανείς στην πιο άμεση απ’ όλες

Ποια / Ποιος είσαι;

Η ειλικρίνεια πολλές φορές φαντάζει στόχος απρόσιτος αφού πάντα μας εκθέτει στον κίνδυνο να προκαλέσουμε τη δυσφορία εκείνων που διαφωνούν με τις απόψεις μας.
Πολλές φορές ενώ εξυμνούμε την ειλικρίνεια δικαιολογούμε πράξεις που δεν εντάσσονται στη σφαίρα της ειλικρίνειας.
Η πολυσχιδία των απόψεων μας κάνει να μοιάζουμε πολλές φορές σχιζοφρενής.

Ποια πλευρά του εαυτού μας πρέπει να αναδείξουμε στον έρωτα…αναδεικνύουμε μια πλευρά κατ ‘ επιλογή;

Τι πρέπει να κυριαρχεί ο εγκεφαλικός τομέας ή ο συναισθηματικός;
Μπορούν να συνδυαστούν αρμονικά και οι δυο τομείς;

Διακρίνω δύο είδη ψέματος – αυτά που ξεφουρνίζουμε για να σωθούμε και αυτά που λέμε για να γίνουμε αρεστοί.

Τα ψεύδη μας όταν επιχειρούμε να εμπνεύσουμε έρωτα διαφέρουν κατά κανόνα από τα υπόλοιπα
Πιστεύω ότι το ψέμα που λέμε για να γίνουομε αρεστοί φέρει και ένα είδος διαστροφικής συνεκδοχής .
Η απόπειρα μας να φανούμε γοητευτικοί αντιμετωπίζεται ως αβαρία κάθε προσωπικού χαρακτηριστικού , σαν να θεωρούμε ότι ο αληθινός μας εαυτός αντικρούει αμετάκλητα καθετί τέλειο που βρίσκουμε στο προσφιλές πρόσωπο.
Η προσπάθεια να φανούμε γοητευτικοί είναι κατά ένα τρόπο διαδικασία υποκριτικής.
Μετάβαση από την αυθόρμητη συμπεριφορά σε μια άλλη, λόγω θεατών.

Τα ερωτικά δόκανα χαρακτηρίζονται από άκρα ιδιομορφία , σα να αναιρούν κάθε λογικό , αιτιατό νόμο.

Σαπφώ

«Ομορφόθρονη αθάνατη Αφροδίτη,
κόρη του Δία, σου δέομαι, δολοπλέχτρα,
με πίκρες και καημούς μη,

Δέσποινα,παιδεύεις την ψυχή μου.

Μα έλα μου,

αν και κάποτε από πέρα
το κάλεσμά μου όμοι' αγροικώντας,
ήρθες, το πατρικό παλάτι αφήνοντας,
και το χρυσό σου αμάξι
ζεύοντας κι όμορφα στρουθιά πετώντας
γοργά στη γή σ΄εφέρανε τη μαύρη
παντ΄απ΄τον ουρανό με φτεροκόπημα
πυκνό μες΄τον αιθέρα.

Κι΄ως έφτασαν ταχιά, χαμογελώντας
με την αθάνατη όψη, ω μακαρία,
με ρώτησες σαν τι και πάλι να 'παθα
τι σε καλω κοντά μου.

τι λαχταρά η ψυχή μου η φρενιασμένη
τόσο πολύ να γίνει: -Ποια και πάλι
θες η Πειθώ να΄φέρει στην αγάπη σου;

Σαπφώ, ποια σ' αδικάει;

Γιατί αν φεύγει, γοργά από πίσω θα 'ρθει,
κι΄αν δεν παίρνει σου δώρα, θα σου φέρει
τωρ΄αν δεν σ΄αγαπάει, θα σ΄αγαπήσει
και δίχως να το θέλει.

Ω! έλα μου και τώρα, κι΄απ΄τις μαύρες
τις έγνοιες λύσε με, και ό,τι ν΄αληθέψει
ποθεί η ψυχή μου, τέλεσ' το, κι΄ατή σου
συ γίνε ο βοηθός μου.»

Αφιερωμένο στη μανούλα μου

Όταν σε βλέπω σ'αγαπώ

όταν σε βλέπω να κλαις ανατριχιάζω

Αθανασία Μαρία Πολυχρονίδου

8 ετών

Αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια

Ξέρω ότι βρίσκομαι εκτός καιρού αλλά νοιώθω μια εσωτερική ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας ....την ιστορία μιας γυναίκας...μιας Αγίας , της Αγίας Αναστασίας

Η Αγία Αναστασία
Άθληση της Αγίας ένδοξης Μάρτυρος του Χριστού Αναστασίας

Στα χρόνια που βασίλεψε ο ασεβέστατος Διοκλητιανός, στην ξακουστή Ρώμη ήταν ένα κορίτσι που λεγόταν Αναστασία. Όμορφη, με ωραία κορμοστασιά, από γένος πλούσιο και φημισμένο, με χαρακτήρα και τρόπους τέλειους. Η δε ευγένεια της ψυχής της ήταν μεγαλύτερη από το κάλλος του σώματός της. Ήταν θυγατέρα κάποιου ειδωλολάτρη Πραιτεξάτου και της μάθαινε γράμματα ένας ενάρετος άνθρωπος, ο Χρυσογόνος. Ευσεβέστατος, με πίστη στον αληθινό Θεό, δίδαξε την ευσέβεια και την πίστη του στην Αναστασία, που καταφρόνησε τα αναίσθητα είδωλα. Ο δε πατέρας της την πάντρεψε, παρά την θέλησή της, με τον ειδωλολάτρη και πλούσιο Ποπλίονα. Η Αναστασία τον μισούσε και δεν θέλησε ποτέ να κοιμηθεί μαζί του, γιατί αγαπούσε την παρθενία χάρη του Χριστού και προφασιζόταν συνεχώς πως ήταν άρρωστη. Καθημερινά προσευχόταν στον Χριστό, τηρούσε τις εντολές του και πάνω από όλα είχε μεγάλη ταπείνωση. Για αυτόν τον λόγο, πολλές φορές έβγαζε τα πολύτιμα και λαμπρά φορέματά της και ντυνόταν φτωχικά, για να μην την γνωρίσουν, και πήγαινε με μια ευσεβέστατη δούλη της στις φυλακές, όπου περιποιούνταν τις πληγές και τα τραύματα των χριστιανών από τα βασανιστήρια. Σκούπιζε, καθάριζε τα αίματα και τις πληγές. Πρόσφερε κάθε άλλη υπηρεσία σαν δούλη του Χριστού. Καταφιλούσε τις πληγές τους από ευλάβεια για τα μαρτύριά τους και τους νουθετούσε να μη δειλιάσουν στα προσωρινά βασανιστήρια, αλλά να μένους σταθεροί στην πίστη και ευσέβειά τους. Τους έδινε τροφές, ρούχα και κάθε τι άλλο, που είχαν ανάγκη για το σώμα τους, όπως φάρμακα. Και όλα αυτά τα έκανε κρυφά, τις νύχτες, εξαγοράζοντας με χρήματα του φύλακες, για να την αφήνουν να μπαίνει στις φυλακές. Όταν έμαθε αυτά από πληροφορίες δικών του ανθρώπων ο Ποπλίονας την φυλάκισε και δεν την άφησε ούτε να βγει αλλά και ούτε να την πλησιάσει κανένα άτομο. Αυτή στεναχωριόταν που δεν μπορούσε να βγει από το σπίτι της, για να φροντίσει τους φυλακισμένους χριστιανούς, όπως πριν. Όμως είχε μεγαλύτερη στεναχώρια που δεν μπορούσε να επικοινωνήσει με τον διδάσκαλό της Χρυσόγονο, ο οποίος πριν την επισκεπτόταν τακτικά και έπαιρνε ο ένας από τον άλλο δύναμη στα έργα της αρετής. Και αυτό γιατί ο Χρυσόγονος ήταν φυλακισμένος από τον βασιλιά, όταν αυτός έμαθε για την πίστη που είχε προς τον Χριστό. Τότε η αγία Αναστασία έστειλε μια γριά γυναίκα ευσεβέστατη και έμπιστη να μιλήσει στον Χρυσόγονο, για να προσευχηθεί προς τον Θεό για χάρη της, να λυτρωθεί από την φυλακή και να θεραπεύει τους φυλακισμένους μάρτυρες. Ο Χρυσόγονος της έγραψε ότι πρέπει να έχει υπομονή, γιατί σε λίγες μέρες θα πεθάνει ο άντρας της και θα μείνει εντελώς ελεύθερη. Έτσι και έγινε. Ο βασιλιάς τον έστειλε ως πρέσβη στους Πέρσες και στον δρόμο τον σκότωσαν. Από τότε η αγία έμεινε ελεύθερη και χωρίς εμπόδια έκανε ό,τι ήθελε και παρακινούσε τους μάρτυρες να υπομένουν γενναίως τα βασανιστήρια. Ο δυσεβής Διοκλητιανός βρισκόταν τότε στην Ηράκλεια και δεν φρόντιζε τόσο για τις δημόσιες υπηρεσίες και υποχρεώσεις του κράτους του, όσο για να μην γλιτώσει κανένας ευσεβής χριστιανός από τα χέρια του. Του ανέφεραν ότι στη Ρώμη είχαν πολλούς χριστιανούς φυλακισμένους και πως, ενώ τους βασάνιζαν με διάφορους τρόπους, κανένας δεν ήθελε να προσκυνήσει τα είδωλα, γιατί είχαν έναν διδάσκαλο, που λεγόταν Χρυσόγονος, ο οποίος τους εμψύχωνε στην πίστη και τους παρακινούσε προς το μαρτύριο. Ο Διοκλητιανός πρόσταξε αμέσως τους μεν χριστιανούς φυλακισμένους να τους βασανίσουν και πολύ, αν δεν θυσιάσουν στα είδωλα, να τους σκοτώσουν, τον δε Χρυσόγονο να του τον φέρουν σαν κατάδικο. Πίσω από τους στρατιώτες και τον Χρυσόγονο, τον διδάσκαλό της, πήγαινε και η Αναστασία, νικώντας την αντοχή της γυναικείας φύσης με το γενναίο της φρόνημα. Όταν έφτασαν στον βασιλιά Διοκλητιανό, αυτός με ύφος καλοσυνάτο είπε στον Χρυσόγονο: - Υπάκουσε στην εντολή μου. Θυσίασε στους Θεούς, για να λυτρωθείς από διάφορα βασανιστήρια και θα σε κάνω έπαρχο της Ρώμης. Πίστευε ο ασεβής βασιλιάς πως η δύναμη της εξουσίας του θα νικούσε την ψυχή και την πίστη του καλοκάγαθου Χρυσόγονου. Όμως, οι απειλές και οι υποσχέσεις του δεν έπιασαν, για να αρνηθούν οι χριστιανοί την πίστη τους στον Χριστό. Έτσι και τώρα, ο άγιος απάντησε με μεγάλο θάρρος κοιτάζοντάς τον στα μάτια, για να αποδείξει πως η βασιλική του εξουσία και δύναμη δεν είχε αξία μπροστά στην βασιλεία του Θεού. - Δεν θυσιάζω στα είδωλα, γιατί έναν και μόνο Θεό ξέρω, τον οποίο ομολογώ με τα χείλη, όλη την ψυχή και την καρδιά μου. Αυτόν λατρεύω, προσκυνώ και θεωρώ τον γλυκύτερο από όλα τα ευχάριστα πράγματα της ζωής και τον ποθώ από κάθε τι άλλο. Αποστρέφομαι τα πλήθη των θεών σου, τους μύθους και τους δαίμονες. Συμβουλεύω όμοια και την βασιλεία σου να τους μισήσεις, γιατί είναι ζημιά και απώλεια των ψυχών. Όσο για τις τιμές και τις υποσχέσεις που μου έταξες, τις θεωρώ σκιά και όνειρα. Ο βασιλιάς, αφού θαύμασε το θάρρος του αγίου, πρόσταξε να τον αποκεφαλίσουν σε ερημικό τόπο, γιατί φοβήθηκε μήπως παρασυρθούν και άλλοι, αν προσπαθήσει να τον μεταπείσει με διάφορα βασανιστήρια. Μετά τον αποκεφαλισμό του, έριξαν το λείψανό του στη θάλασσα. Όμως η πρόνοια του Θεού δεν αφήνει τους αγίους Του μάρτυρες χωρίς προστασία. Εκεί κοντά κατοικούσαν τρεις αδελφές, η Αγάπη, η Χιονία και η Ειρήνη και ένας ιερομόναχος ενάρετος, ο Ζώιλος. Ο Ζώιλος είδε θεία αποκάλυψη, που του φανέρωσε που βρισκόταν το λείψανο του αγίου Χρυσογόνου. Αφού το πήρε μαζί με το τίμιο κεφάλι του, με μεγάλη ευλάβεια το έκρυψε στο κελί του. Μετά από τριάντα μέρες του φανερώνεται ο Χρυσόγονος λέγοντάς του: - Γνώριζε, Ζωίλε, ότι έμαθε ο βασιλιάς για τις τρεις αδελφές Ειρήνη, Αγάπη και Χιονία και θέλει να τις θανατώσει μέσα σε εννιά μέρες. Να, λοιπόν, έρχεται εκεί η δούλη του Χριστού Αναστασία να τις δώσει θάρρος και να τις παρακινήσει προς το μαρτύριο. Συ δε ετοιμάσου για την αιώνια ζωή, γιατί σε λίγες μέρες έρχεσαι σε μας να απολαύσεις τους γλυκύτατους καρπούς των κόπων σου. Την ίδια οπτασία είδε και η Αναστασία. Με μεγάλη χαρά έφυγε αμέσως για τον τόπο του Ζωίλου και, όταν είδε τις τρεις αδελφές, τις ρώτησε για το λείψανο του Χρυσογόνου. Όταν της το έδειξαν, το προσκύνησε με μεγάλη ευλάβεια. Μετά, παίρνοντας τις τρεις παρθένες αδελφές έφυγε στην Ακου¨λία, διδάσκοντές τες να μη δειλιάσουν στα βασανιστήρια των ασεβών. Έτσι, σύμφωνα με τη θεία αποκάλυψη του Χρυσόγονου, ο μεν Ζωίλος έφυγε ειρηνικά προς τον Κύριο, ο δε παράνομος βασιλιάς πρόσταξε κα έφεραν τις τρεις αδελφές στο θέατρο. Πιστεύοντας ότι θα τις μεταστρέψει στα είδωλα, τις μίλησε με γλυκό τρόπο εγκωμιάζοντας την ομορφιά τους, τάζοντας να τις παντρέψει με πλούσιους άρχοντες και υποσχόμενος να τις χαρίσει πολλά και πλούσια δώρα. Όμως, η μεγαλύτερη στην ηλικία, η Αγάπη, για να δείξει την αγάπη της προς τον Θεό, με πολύ θάρρος απάντησε: - Βασιλιά, μη βάλεις καθόλου στο μυαλό σου πως θα φοβηθούμε τα φοβερά βασανιστήρια ή τον σκληρότατο θάνατο ή θα μας νικήσει η πλούσια παντρειά ή θα λυπηθούμε τα κάλλη μας ή με κολακείες θα κλονίσεις την πίστη μας και θα προδώσουμε την ευσέβειά μας. Μάλιστα δε, όσο περισσότερο και χειρότερα μας βασανίσεις, τόσο περισσότερο θα ωφεληθούμε, για να κερδίσουμε την αιώνια βασιλεία. Ο βασιλιάς, λοιπόν, θαύμασε τόσο πολύ και πάλι, όπως και του Χρυσογόνου πριν, την ομολογία και το θάρρος της παρθενομάρτυρος Αγάπης, ώστε τις φυλάκισε όλες, γιατί έπρεπε να φύγει στη Μακεδονία. Πρόσταξε τον έπαρχο Δουλκίτιο να τις ανακρίνει και πάλι και με διάφορα βασανιστήρια να τις αναγκάσει να θυσιάσουν στα είδωλα. Η Αναστασία, βέβαια, όπως είπαμε και πιο πάνω, ακολουθούσε όχι μόνο τις τρεις αδελφές, αλλά και άλλους χριστιανούς και τους επιμελούνταν σε όλες τους τις ανάγκες. Ο πονηρός Δουλκίτιος από την πρώτη στιγμή θέλησε να εκμεταλλευτεί την εξουσία του και να χρησιμοποιήσει τις ωραιότατες τρεις αδελφές στις επιθυμίες της σάρκας του. Πήγε λοιπόν, στη φυλακή μόνος του, για να ικανοποιήσει τις ορέξεις του, όπως σκεπτόταν. Αλλά, με την θέληση του Θεού, αντί στη φυλακή μπήκε σε ένα μαγειρείο, όπου ήταν μαζεμένα κατσαρόλια και κουτάλια. Αυτά, πιστεύοντας πως ήταν τα κορίτσια, τα αγκάλιαζε, τα φιλούσε, καθώς ήταν μεθυσμένος από έρωτα και έγινε κατάμαυρος και αγνώριστος από τις μουντζούρες. Κατόπιν, βγαίνοντας έξω να πάει στο παλάτι, δεν τον γνώριζε κανένας πως ήταν ο έπαρχος. Πίστευαν ότι ήταν ένας τρελός και δαιμονισμένος άνθρωπος. Άλλοι τον κορόιδευαν και άλλοι τον έδερναν σαν παλαβό. Όταν έφτασε στο παλάτι δεν τον άφηναν οι φρουροί να μπει μέσα, αλλά τον έσπρωχναν προς τα έξω και τον γρονθοκοπούσαν. Και όλα αυτά, γιατί κανένας δεν πίστευε πως ήταν ο έπαρχος. Με μεγάλη δυσκολία τον γνώρισαν οι συγγενείς του και τον πήγαν στο σπίτι του, όπου τον καθάρισαν και τον έντυσαν. Όταν συνήλθε από αυτή του την παραζάλη, για να δικαιολογηθεί, έλεγε πως οι χριστιανοί του έκαναν μαγείες. Ο θυμός του μεγάλωσε και ο πόθος του για τις τρεις παρθένες αδελφές έγινε ανίκητο πάθος. Ήθελε να πάρει εκδίκηση για την προσβολή που έπαθε. Και να τι σκέφτηκε. Πρόσταξε και τις έφεραν μπροστά του, δίνοντας εντολή να τις γυμνώσουν εντελώς. Ήθελε να πραγματοποιήσει τις επιθυμίες του μπροστά σε άλλους, για να τις ντροπιάσει και να πάρει εκδίκηση για το ρεζιλίκι που έπαθε. Αλλά, ω των παραδόξων πραγμάτων δημιουργέ Κύριε! Τα πουκάμισα που φορούσαν έγιναν σαν δέρματα και κόλλησαν τόσο πολύ στις σάρκες τους, που δεν μπορούσαν τελικά να τα ξεσκίσουν οι δήμιοι. Όλοι τότε απόρησαν και έμειναν κατάπληκτοι σε ένα τέτοιο θαύμα. Αλλά ακολούθησε και άλλο θαύμα μετά από αυτό. Έμεινε τυφλός ο έπαρχος από ουράνια δύναμη, για να αποδειχτεί η παντοδυναμία του Θεού προς ενίσχυση της πίστης των χριστιανών. Έτσι, σηκώνοντάς τον από τον θρόνο του σαν ένα άψυχο χορτάρι, τον πήγαν στο κρεβάτι του. Μετά από αυτά τα γεγονότα , ο βασιλιάς διόρισε έπαρχο τον Σισίνιο , ένα σκληρό και ασεβέστατο ειδωλολάτρη .Μόλις έγινε έπαρχος , προσπάθησε με διάφορες κολακείες, υποσχέσεις και φοβέρες να τις αλλάξει την γνώμη και να θυσιάσουν στα είδωλα. Όταν είδε ότι στα χαμένα κόπιαζε, σαν να έδερνε τον αέρα , πρόσταξε να κάψουν και τις δυό, την Αγάπη και την Χιονία. Την Ειρήνη , ως μικρότερη , την άφησε, έχοντας ελπίδα πως αργότερα θα την καταφέρει να θυσιάσει. Άναψαν το καμίνι οι υπηρέτες , έκαναν οι αγίες τον σταυρό τους και πήδησαν μέσα στις φλόγες με αγαλλίαση. Ο Παντοδύναμος Θεός παρέλαβε τις ψυχές τους χωρίς λύπη και πόνο. Η φωτιά δεν τις έβλαψε καθόλου, ούτε τόλμησε να κάψει μια τρίχα από το κεφάλι ή το ρούχο τους. Η φιλομάρτυρα Αναστασία μετά από αυτό, πήρε τα λείψανά τους και τα ενταφίασε με πολλή ευλάβεια. Παρακαλούσε τον Θεό κάθε μέρα ν' αξιώσει και την ίδια να έχει τέτοιο μαρτυρικό στέφανο. Ο έπαρχος Σισίνιος κολάκευε πάλι την Ειρήνη , για να θυσιάσει. Επειδή δεν πειθόταν ,την φοβέρισε λέγοντας την : - Γνώριζε πως αν παρακούσεις την εντολή μου να θυσιάσεις, θα σε βάλω σ'ένα φανερό και δημόσιο τόπο να έρχεται ο καθένας να σε πορνεύει , για να φθαρεί και μολυνθεί, κατά την γραφή σας , το σώμα και η ψυχή σου. Τι σκληρότητα και αθλιότητα! Πόσο τυφλωμένη και δαιμονισμένη η καρδιά του κοσμικού άρχοντα! Έρχεται όμως η απάντηση της Ειρήνης να ξεσκεπάσει τον απάνθρωπο ψυχικό κόσμο του έπαρχου. Παρ' όλο που έχασε πριν λίγο τις άλλες αδελφές της, έχει εμψυχωθεί περισσότερο και δεν διστάζει σε οποιονδήποτε πειρασμό και βασανισμό. Έχει σκέπη της την θεία χάρη και δύναμη, την πίστη της στο Χριστό. Μπορεί να είναι μικρή σε ηλικία , αλλά η πίστη και η αγάπη της για τον Χριστό αμέτρητα μεγάλη. - Έπαρχε, ελπίζω Στον Δεσπότη μου Χριστό να φυλάξει τα πόδια μου από τις παγίδες σου και αμόλυντη την ψυχή μου. Αν πάλι μολυνθώ με την βία, σ'αυτό δεν έχω αμαρτία, γιατί έγινε παρά τη θέληση μου. Τότε ο άρχοντας , παραδομένος στο μίσος του , παρέδωσε την Ειρήνη στους στρατιώτες να την πάνε στο πορνείο για να γίνει ό, τι έλεγε. Ο Θεός όμως δεν αμέλησε για την πιστή Του δούλη, αλλά έστειλε αγγέλους για στρατιώτες και την πήγαν σ ‘ ένα όρος για να μην εκπληρωθεί το πείσμα του άρχοντα. Αυτός , αν και είδε τέτοιο θαύμα , δεν σταμάτησε να πολεμά τον Παντοδύναμο, αν και αδύναμος. Ο αφρονέστατος έτρεχε καβαλλάρης προς το όρος, για να την πάρει. Αλλά ακολούθησε άλλο θαύμα . Ενώ έβλεπε την Ειρήνη, δεν μπορούσε να πλησιάσει κοντά. Μια αόρατη δύναμη μπήκε ανάμεσα στην Ειρήνη και σ αυτόν σαν ένα τείχος ακαταμάχητο. Και ενώ έβλεπε, δεν την έβλεπε που ήταν και γυρνούσε το όρος ψηλαφώντας για να την πιάσει. Έτσι, περιπλανήθηκε άσκοπα μέχρι το βράδυ. Τότε ένας στρατιώτης έριξε το βέλος κατά πάνω της και την κατατρύπησε στην καρδιά της. Αυτή ήταν η θέληση του Θεού να την πάρει κοντά του, για να λυτρωθεί από τα βασανιστήρια της ζωής. Η δε αγία και μάρτυρας Ειρήνη ευχαρίστησε τον Θεό , πριν παραδώσει την ψυχή της, γιατί την φύλαξε καθαρή και αμόλυντη από τα χέρια των βασανιστών της. Και όταν ο άρχοντας έφυγε μακριά, η Αναστασία πήρε το λείψανο της και μαζί με τις άλλες αδελφές της το ενταφίασε με όλες τις τιμές. Όμως όταν έμαθε ο άρχοντας για την Αναστασία, την φυλάκισε, για να την βασανίσει με διάφορα βασανιστήρια. Το μίσος του για αυτήν ήταν αμέτρητο και φοβερό. Όταν τον πληροφόρησαν πως ήταν από αρχοντική γενιά, δεν τόλμησε να την αγγίξει παρά την έστειλε στην Ρώμη, στον ίδιο τον αυτοκράτορα.
Ο αυτοκράτορας απορημένος για τον τρόπο ζωής της , το ντύσιμο της και την όλη αγάπη και φροντίδα για τους χριστιανούς , θέλησε να μάθει τι έκανε την περιουσία της και ζούσε με αυτό τον τρόπο. - Εξήγησέ μου, είπε ο αυτοκράτορας , τι έκανες τόση πατρική περιουσία και ζεις έτσι; Η Αγία Αναστασία απάντησε με θάρρος και πίστη πώς την προστατεύει ο Χριστός. - Πρώτα, μοίρασα την περιουσία μου στους φτωχούς χριστιανούς σύμφωνα με τον νόμο του Θεού μου και, δεύτερον, ήρθα να δώσω θυσία το σώμα μου ολόψυχα στον Χριστό, επειδή δεν εξουσιάζω τίποτα άλλο στον κόσμο, για να αφιερώσω στον Ποιητή και Σωτήρα μου. Ο αυτοκράτορας δεν θέλησε να προχωρήσει σε βασανιστήρια, γιατί κατάλαβε στην σταθερή πίστη και αφοσίωσή της στον Χριστό και δεν ήθελε να ντροπιαστεί και εξευτελιστεί περισσότερο από τις νίκες της. Γι' αυτό την παρέδωσε ξανά στον έπαρχο. Αυτός με γλυκόλογα και κολακείες, με υποσχέσεις για αξιώματα και τιμές προσπάθησε να την αναγκάσει να θυσιάσει στους θεούς τους. - Γιατί δεν προσκυνάς τους θεούς, τους οποίους σεβόταν και προσκυνούσε και ο πατέρας σου; Αυτή απάντησε: - Αυτούς τους κατάργησα και τους λύτρωσα από τις αράχνες, τις μύγες και τα όρνια που τους ρύπαιναν. Τις δε κοιλιές των φτωχών τις γέμισα με τροφές και έκανα τα άχρηστα, δηλαδή τα χρήματα, χρήσιμα για τους συνανθρώπους μου. Ο έπαρχος τότε με οργή και θυμό μονολόγησε: - Μα τους θεούς, αυτήν εγώ θα την κάνω να υποφέρει με πολλά βασανιστήρια, γιατί είναι ιερόσυλη. Η Αναστασία τότε δεν έχασε καιρό και απάντησε: - Ώ! δικαστή, θαυμάζω τη σκέψη σου, γιατί την καλή αυτή μου πράξη την θεωρείς ιεροσυλία. Αν εκείνα τα άψυχα είχαν ζωή ή δύναμη δεν θα βοηθούσαν να μην συντρίψω ή να με τιμωρήσουν, όταν τους έκαψα; Ο έπαρχος και πάλι με κολακείες και φοβέρες προσπάθησε να την μεταπείσει να θυσιάσει στους θεούς τους. Η Αναστασία όμως αμετάπειστη και πιστή στον Χριστό υπέμεινε όλες τις προσβολές του. Τότε, απογοητευμένος ο έπαρχος ανέφερε όλα τα γεγονότα στον αυτοκράτορα. Αυτός την παρέδωσε στον αρχιερέα του Καπιτωλίου, τον Ουλπιανό. Άνθρωπος πολυμήχανος και σκληρός, μπορούσε να καταφέρει να την μεταπείσει και να προσκυνήσει τα είδωλα. Η εντολή του βασιλιά ήταν: να θυσιάσει στα είδωλα ή θάνατος. Με τέτοια εντολή ο Ουλπιανός αρχίζει το βασανιστικό του έργο. Στο ένα μέρος βάζει πολύτιμες γυναικείες στολές, πολύτιμες πέτρες, κοσμήματα, ευωδιαστά άνθη, κρεβάτια αργυρά, όμορφα στρώματα και άλλα ωραιότατα κοσμικά πράγματα. Στο άλλο διάφορους μηχανισμούς βασανιστηρίων, για να την φοβίσει με αυτά ή να την δελεάσει με τα άλλα. Όμως, γελάστηκε στις σκέψεις και πράξεις του, γιατί η Αναστασία έμεινε σταθερή στην αγάπη και στην πίστη της προς τον Σωτήρα Χριστό. Έτσι, την φυλάκισε μέχρι τρεις μέρες, για να σκεφτεί το συμφέρον της, όπως έλεγε. Η αγία Αναστασία του απάντησε:- Μη χάνεις άδικα τον καιρό σου, γιατί και τρία χρόνια καιρό να μου δώσεις και ακόμα περισσότερο, εγώ προσκυνώ έναν Θεό, τον αιώνιο, για τον οποίο παραδίνω την ψυχή μου ακόμη και με θάνατο. Περιφρονώ τους θεούς σας καθώς και τα προστάγματα των βασιλιάδων σας. Έμεινε στην φυλακή τρεις μέρες. Δεν έφαγε τίποτα, ούτε και νικήθηκε από τις κολακείες τριών γυναικών που την παρότρυναν προς το κακό, γιατί και αυτές ήταν κολασμένες, αφού για αυτό το λόγο τις έστειλε ο ασύνετος Ουλπιανός, για να την μετατρέψουν προς το κακό. Όλα χαμένος κόπος. Μετά ξεκίνησε να πάει στη φυλακή να τη μολύνει ο ίδιος. Όμως, την ίδια στιγμή τιμωρήθηκε και πληγώθηκε αόρατα από τον Κύριο και έμεινε όχι μόνο τυφλός, αλλά με φοβερούς πόνους φώναζε και επικαλούνταν τους ανίσχυρους θεούς του να τον σώσουν. Με τις φωνές του συγκεντρώθηκαν πολλοί γείτονες και, αφού τον σήκωσαν στα χέρια τους, τον πήγαν στο σπίτι του. Επειδή όμως δεν είχε ανάπαυση από τους φρικτούς πόνους, διέταξε και τον πήγαν στο ναό των ειδώλων, νομίζοντας πως θα βρει θεραπεία. Εκεί από τους φρικτούς πόνους ο άδικος δικαστής παρέδωσε την ψυχή του. Μετά από αυτό το γεγονός και αφού ελευθερώθηκε η αγία, πήγε σε άλλη χώρα, όπου ήταν φυλακισμένη μια άλλη γυναίκα που λεγόταν Θεοδότη. Αυτή για την στερεή της πίστη έπαθε πολλά φρικτά βασανιστήρια από τον Λευκάδιο, τον άρχοντα της πόλης και στο τέλος φυλακίστηκε. Η Αναστασία της διηγήθηκε τα δικά της βάσανα και πάθη και έτσι την στερέωσε περισσότερο στην πίστη. Ο Λευκάδιος όταν έμαθε αυτά, την μεν Αναστασία, φυλάκισε, την δε Θεοδότη έστειλε δεμένη με γράμματα στον υπατικό της Βυθανίας. Ο υπατικός την βασάνισε με διάφορα βασανιστήρια και, αφού δεν μπόρεσε να την νικήσει, πρόσταξε να φέρουν τα δυο της παιδιά και τους φοβέρισε όλους πως αν δεν θυσιάσουν στα είδωλα, θα τους θανάτωνε. Ο πρωτότοκος γιος, ο Εύοδος, απάντησε: - Εμείς, ηγεμόνα, δεν φοβόμαστε τα βασανιστήρια του σώματος, επειδή αυτά μας πηγαίνουν στην αιώνια ζωή. Σεβόμαστε και φοβόμαστε μόνο τον αληθινό Θεό που μπορεί να οδηγήσει στην κόλαση και το σώμα και την ψυχή μας.Με απορία κοίταξε ο άρχοντας τον νέο Εύοδο και του είπε: - Θαυμάζω πως, παρόλο που είσαι τόσο μικρός, ξέρεις πολλά και απαντάς σαν μεγάλος. Και ο Εύοδος - Η γλώσσα είναι δική μου, αλλά τα λόγια του Κυρίου που υποσχέθηκε να μιλά για μας, όταν μας φέρνουν στα κριτήρια. Τότε ο ασεβέστατος, χωρίς να λυπηθεί τον μικρό Εύοδο, διατάζει να τον ραβδίσουν μπροστά στα μάτια της μάνας του χωρίς έλεος, για να πληγωθεί βαθιά, βλέποντας το παιδί της να βασανίζεται. Όμως η γενναία μάνα χαιρόταν και το παρακινούσε να αντέξει το μαρτύριο λέγοντας: - ΄Εχε υπομονή, παιδί μου. Στάσου με θάρρος και δέξου γενναία το μαρτύριο, με την υπομονή σου θα κερδίσεις από τον Κύριο το ένδοξο στεφάνι. Τότε, ο άνομος δικαστής θύμωσε περισσότερο και παρέδωσε την Θεοδότη σε έναν άνθρωπο ασελγή και μιαρό, που ονομαζόταν Υρτακός. Η εντολή του ήταν να την κάνει ό,τι θέλει. Να την μιάνει αισχρά. Όμως, μόλις την άγγιξε, όλο του το πρόσωπο παραμορφώθηκε. Από τη μύτη του έτρεχε το αίμα σαν ποτάμι. Σε τέτοια έξαλλη κατάσταση φώναξε προς τον υπατικό: - Μόλις ακούμπησα με το χέρι μου την Θεοδότη, έπαθα μεγάλο κακό. Είδα έναν νέο ωραίο και λαμπρό, που μου έδωσε ένα χαστούκι δυνατό στο πρόσωπό μου και άνοιξε η μύτη μου. Όμως, αν και άκουγε αυτά και έβλεπε το θαύμα δεν πίστεψε ο ηγεμόνας, αλλά την φοβέριζε ο ασυνείδητος με απειλές και διάφορα βασανιστήρια. - Αν δεν προσκυνήσεις τους αθάνατους θεούς, είπε, θα δεις μπροστά σου σφαγμένα τα δυο παιδιά σου. Τι τραγικό, αλήθεια, για μια μάνα ένα τέτοιο φρικτό θέαμα! Τα σπλάχνα της να τα δει έτσι! Ο πόνος και ο κόπος που έκανε να τα μεγαλώσει θα πάει χαμένος; Όμως ποια απάντηση έδωσε η Θεοδότη σ' αυτήν την απειλή; - Αυτό επιθυμώ και εγώ, είπε, να στείλω ζωντανή, πριν από το θάνατό μου, τα σπλάχνα μου στον Δεσπότη Χριστό, στο βέβαιο και σωτήριο εκείνο λιμάνι. ΄Επειτα να ακολουθήσω και εγώ και μαζί να χαιρόμαστε την αιώνια γαλήνη. Μια τέτοια απάντηση κατατάραξε τον τύραννο που αμέσως έδωσε εντολή να την κάψουν στο καμίνι μαζί με τα παιδιά της. Με τέτοιο τρόπο παρέδωσαν τις άγιες ψυχές τους η Θεοδότη με τα παιδιά της, στα άχραντα χέρια του Κυρίου, ευχαριστώντας και δοξολογώντας Τον με αγαλλίαση ψυχής. Η Αναστασία ήταν φυλακισμένη από τον έπαρχο του Ιλλυρικού, ο οποίος, όταν άκουσε πως ήταν από πλούσιους και ξακουστούς γονείς, δοκίμασε, καθώς ήταν φιλάργυρος, να κερδίσει χρήματα. Και της λέγει: - Αν είσαι αληθινά χριστιανή, πράξε σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου σου. Περιφρόνησε όλα τα χρήματα και αγαθά, δος τα σε μένα, για να λυτρωθείς από τις φροντίδες. Σε αφήνω τότε ελεύθερα να προσκυνάς τον Θεό σου. Η απάντηση που έδωσε η Αναστασία, έπεσε σαν κεραυνός στο κεφάλι και στην καρδιά του έπαρχου. - Ο Κύριός μου, απάντησε, με πρόσταξε τα υπάρχοντά μου να τα δίνω στους φτωχούς. Εσύ είσαι πλούσιος και όποιος σου δώσει ελεημοσύνη είναι ανόητος. Αν όμως τύχει και μείνεις φτωχός και δεν έχεις ούτε τα απαραίτητα για να ζήσεις, τότε με μεγάλη μου χαρά να σε θρέψω πεινώντα, να σε ποτίσω διψώντα και να σε ντύσω γυμνούμενο. Λέγοντας αυτά και πολλά άλλα, τα οποία αφήνουμε χάρη χρόνου, ο τύραννος εξοργισμένος την ξαναφυλακίζει, μ' εντολή να μην της δώσουν τίποτα για φαγητό παρά μόνο πολύ λίγο μετά τη δύση του ήλιου. Η Αναστασία δεν καταδέχτηκε ούτε εκείνο το λίγο φαγητό για συντήρηση του σώματός της. Είχε όλο τον πόθο και έρωτά της στον Χριστό. Αυτόν είχε παρηγοριά και τροφή και νερό στο σκοτεινό κελί. Κάθε βράδυ δε έβλεπε την μακαρία και σύναθλό της Θεοδότη, η οποία γέμιζε την καρδιά της Αναστασίας με χαρά και αγαλλίαση και της έδινε προθυμία και δύναμη για τους αγώνες της. Η Αναστασία την ρώτησε, γιατί ερχόταν σε αυτήν μετά τον θάνατό της. Και η Θεοδότη απάντησε: - Ο Θεός δίνει αυτή την χάρη στους μάρτυρες να φανερώνονται σε όσους φίλους θέλουν να συνομιλούν και να χαίρονται μαζί τους. Μετά από τριάντα μέρες, πιστεύοντας ο τύραννος πως από την πολλή πείνα, στερήσεις και τρόπο ζωής θα αρρώστησε και θα υπέκυπτε η αγία, πρόσταξε να την φέρουν μπροστά του. Όταν την είδε ωραία, χαμογελαστή, χωρίς να αλλάξει τίποτε από την ομορφιά της, θύμωσε και οργίστηκε με τους φύλακές της. Πίστευε ότι η Αναστασία τους εξαγόρασε και αυτοί της έκαναν όλα της τα θελήματα. Γι' αυτό έβαλε άλλους φρουρούς και έκλεισε τις πόρτες της φυλακής με περισσότερη ασφάλεια. Η αγία Αναστασία ήρεμη και δυνατή προσευχόταν μέρα και νύχτα στον Κύριο. Μετά από τριάντα και πάλι μέρες την έβγαλε από την φυλακή και, όταν είδε πως δεν άλλαξε τίποτε πάνω της, πρόσταξε να την αφήσουν στην μέση της θάλασσας με άλλους πολλούς κατάδικους ειδωλολάτρες, για να πνιγούν. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ένας χριστιανός, ο Ευτυχιανός, που πρωτύτερα τον βασάνισε με διάφορους τρόπους και του πήρε όλη του την περιουσία. Τους έβαλαν σε μια βάρκα και, αφού έφτασαν στη μέση του πελάγου, μπήκαν σε άλλη βάρκα οι στρατιώτες, αφού κατατρύπησαν την βάρκα των καταδίκων, για να βουλιάξει γρήγορα. Ο Θεός όμως έστειλε την μακαρία Θεοδότη, η οποία κρατούσε το τιμόνι, και την κυβερνούσε μέχρι που τους έβγαλε σε σίγουρο τόπο. Όταν οι κατάδικοι ειδωλολάτρες είδαν αυτό το θαύμα, απόρησαν και πέφτοντας στα πόδια του Ευτυχιανού και της αγίας Αναστασίας παρακαλούσαν να τους διδάξουν την ευσέβεια, την πίστη στον Χριστό και ό,τι άλλο είχε σχέση με τον Σωτήρα Κύριο. Αυτό και έγινε. Πίστεψαν όλοι στον Χριστό, εκατόν είκοσι ειδωλολάτρες. Μετά από τρεις μέρες, όταν έμαθε τα γεγονότα ο έπαρχος, έστειλε στρατιώτες και τους έφεραν στο κριτήριο. Πίστευε ότι θα επιστρέψουν στην προηγούμενη πίστη τους. Αυτό ήταν ένα κακό σημάδι, γιατί θα γινόταν αιτία να πιστέψουν και άλλοι ειδωλολάτρες. Τους παρακάλεσε πολύ να επιστρέψουν στην προηγούμενη πίστη τους, τάζοντάς τους πολλά δώρα και αξιώματα. Όμως, οι ειδωλολάτρες μαθημένοι από τις ψευτιές και κολακείες των αρχόντων τους, δεν πίστεψαν στα λόγια του και ούτε ήθελαν να χάσουν οι αείμνηστοι την μακαριότητα και αιώνια ζωή για τα πρόσκαιρα και επίγεια αγαθά. Αφού δοκίμασε ο έπαρχος να τους μεταπείσει με άλλα βασανιστήρια και δεν τα κατάφερε, τους αποκεφάλισε όλους. Την μακαρία Αναστασία πρόσταξε να την δέσουν σε τρεις πασσάλους και να ανάψουν γύρω της φωτιά μέχρι να καεί. Έτσι παρέδωσε και η αγία Αναστασία την ψυχή της στα χέρια του Θεού με μαρτυρικό θάνατο στις είκοσι δύο (22) Δεκεμβρίου του έτους 290 επί αυτοκράτορα Διοκλητιανού. Κάποια γυναίκα που λεγόταν Απολλωνία, από γένος πλούσιο και ξακουστό, παρακάλεσε την γυναίκα του έπαρχου και της χάρισε το λείψανο της Αναστασίας, το οποίο και ενταφίασε με ευλάβεια μεγάλη στον κήπο της. Αργότερα έκτισε στο όνομα της αγίας πολυτελή και περίβλεπτο ναό και την γιόρταζε κάθε χρόνο πλουσιοπάροχα. Μετά από χρόνια, επειδή η φήμη της Αγίας ήταν μεγάλη, της έκτισαν μεγαλοπρεπή ναό στη Κωνσταντινούπολη και έφεραν εκεί το σεβάσμιο και πολυτίμητο λείψανό της που είναι θησαυρός αγαθών, πηγή θαυμάτων και υγεία ψυχής και σώματος. Προς δόξα του Πατρός και Υιού και του Αγίου Πνεύματος, της μιας Θεότητας και Βασιλείας. Σ' Αυτήν πρέπει τιμή και κάθε μεγαλοσύνη και μεγαλοπρέπεια, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

«Τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου συνεπώνυμος οὖσα, πεπτωκότα μὲ νὺν ἀνάστησον ταὶς πρεσβείαις σου, ἐκ τῶν θαυμάτων τῶν σῶν, σταγόνα ἐπιστάξασα, Μάρτυς τὴ ψυχὴ μου, καὶ τὸν φλογμὸν τῆς δεινῆς ἁμαρτίας κατασβέσασα, τὸν κόσμον γὰρ διασώζεις ἐκ παθῶν πολυτρόπων ἑκάστοτε, ὧν πὲρ καγῶ πεπείραμαι, σὺ γὰρ πάντα τοὶς πᾶσι παρέχουσα, τῶ κόσμω πηγάζεις τὰ ἰάματα. ».

Να σας συστηθώ.....Έρωτας

Τώρα στην ηλικία που είμαι πιστεύω ότι δεν είμαι πια θύμα του τυχαίου και απρόβλεπτου…. αλλά ¨αφέντρα ¨ των πράξεών μου.

Και πάλι όμως μπορεί να κάνω λάθος…σημασία πολλές φορές δεν έχουν οι πράξεις ...αλλά το κίνητρο των πράξεων.

" Τα ρούχα σου έχουν μια περίεργη μυρωδιά " – ρώτησα με το ύφος ανθρώπου που θέλει να ξέρει και να καταλαβαίνει τα πάντα , πολύ περισσότερο ανθρώπων που με περιτριγυρίζουν.

Τρομοκρατήθηκε και γύρισε αμέσως δαγκώνοντας τα χείλη : " τι πράγμα μυρίζουν ; " – με ρώτησε .

"Ανθρώπου που αναβλύζει πόθο….σεξουαλικότητα …...ανθρώπου που μέσα στα υφάσματα που περιβάλλουν το γυμνό του σώμα ακουμπά το σπέρμα του σώματός του " – απάντησα με αργό ρυθμό , ξεστομίζοντας με έμφαση κάθε μου λέξη μέσα από τα υγρά μου χείλη.

Τον φίλησα στο μάγουλο , με αγκάλιασε και μύριζε ο ένας τη μυρωδιά του άλλου στο λαιμό…άκουσα ένα ψιθυριστό…
σ’ αγαπώ !

Τον λυπήθηκα , ένιωσα τη καρδιά μου να σφίγγεται , γύρισα από την άλλη με μάτια υγρά…
" Δε μπορεί να μου φέρεσαι έτσι ! " - ούρλιαξε " δε μπορεί να με έχεις γραμμένο, όταν σου μιλάω πρέπει να κάθεσαι και να με ακούς και όχι να μου γυρνάς τη πλάτη "

Τότε γύρισα μονομιάς , έπιασα τους καρπούς του μέσα στα χέρια , ένοιωσα πόσο αδύναμος ήταν…..

" θα μπορούσα να σε ακούω με τις ώρες , φθάνει να μου μιλάς ! " άκουσα το σώμα του να χαλαρώνει και τα μάτια του να γυρνούν προς τα κάτω , αναλύθηκε σε δάκρυα , σκέπασε το πρόσωπό του με τα χέρια του να κρύψει τη ντροπή του.

Έφυγα σα δειλή , τον παράτησα να κλαίει.

Όμως έχω κάνει τα πάντα για εκείνον , και για μένα.

Πόσες φορές δεν με άφησε κλαμένη και αντί να με σφίξει στα μπράτσα του με έδιωξε κοροιδεύοντάς με.

Η μοναξιά ίσως με καταστρέφει αλλά δε με φοβίζει.

Είμαι η καλύτερή μου φίλη , δε θα μπορούσα ποτέ να προδώσω τον εαυτό μου , να τον εγκαταλείψω.
Θα μπορούσα να κάνω κακό στον εαυτό μου , όχι γιατί το ευχαριστιέμαι αλλά γιατί θέλω να τιμωρηθώ με κάποιο τρόπο.

Θέλω κάποιον να ενδιαφέρεται για μένα – αλλά πως γίνεται μία σα και εμένα να αγαπάει τον εαυτό της και συνάμα να θέλει να τον τιμωρήσει?

Είναι αντίφαση.
Ποτέ η αγάπη και το μίσος δεν ήταν τόσο κοντά , τόσο σύμμαχοι , τόσο μέσα μου.

Ένα βογκητό βγήκε από τα χείλη μου , το να του δώσω να καταλάβει ότι πονούσα θα ήταν σα να του εκδήλωνα συναισθήματα , εκείνος θέλει να χρησιμοποιεί το σώμα μου , δε θέλει να γνωρίσει το φώς μου.

Μπήκα στο μπάνιο κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και δεν είδα πια την εικόνα του ανθρώπου που παρατηρούσα μαγεμένη πριν από μερικά χρόνια.
Είδα τα μάτια μου θλιμμένα , το μαύρο μολύβι είχε λιώσει από τα δάκρυα και κολλούσε στα μάγουλα , εικόνα αξιοθρήνητη.

Όχι , δεν ήμουν εγώ εκείνη , εκείνη που αγαπάει τον εαυτό της , είμαι εγώ.

Είμαι εκείνη που απόψε θα χτενίσει τα μαλλιά της εκατό φορές με απέραντη φροντίδα , εκείνη που θα ξαναβρεί την κοριτσίστικη απαλότητα των χειλιών της , χαρίζοντας στον εαυτό της τον έρωτα που της αρνήθηκαν.

Η συνείδησή μου με χαστούκιζε τόσο δυνατά που για να την καλμάρω είπα δυνατά και ξετσίπωτα
…είναι όμορφο να βλέπει κανείς δύο ταυτότητες στο ίδιο σώμα…..

Πολλές φορές νοιώθω , μερικοί άντρες που πέρασαν από τη ζωή μου είναι σα να να παίζαν μαζί μου ένα περίεργο παιχνίδι,
Εγώ το χώμα και εκείνοι τα σκουλήκια που το σκάβανε.
Και τώρα νοιώθω το χώμα σαθρό και έτοιμο για κατολίσθηση.
Ένοιωσα μια περίεργη ανάμειξη του παρελθόντος με το παρόν.

Λησμονιά.

Μπορώ θαυμάσια να γέυομαι τη κανονικότητα και να ζω καλά μέσα σ’ αυτήν , τα μάτια μου να φωτίζονται , να χαμογελώ συνεσταλμένα με ένα κομπλιμέντο που μου κάνουν.
Αλλά τίποτα δε μου κάνει εντύπωση.

Τώρα ξέρω τι θέλω . Θέλω τη θέρμη της σάρκας , τα χέρια , το σάλιο , την ψιθυριστή φωνή , την αναπνοή , να προσφέρω μια ευωχία σε όλο το κορμί….

Ρώτησα τον εαυτό μου ….θέλεις να κάνεις έρωτα ?
Έγνεψα καταφατικά………κάποιος πρέπει να μου το διδάξει!
Να μου διδάξει να κάνω έρωτα ή να αγαπάω?
Ίσως αυτά τα δύο πάνε μαζί ……..

Να αφήνεσαι να σε πηγαίνει εκείνος που σου αρέσει και κυριεύει τις αισθήσεις σου είναι κάτι ιερό , είναι εκεί , που το σέξ παύει να είναι μόνο σεξ και γίνεται έρωτας.
Να μυρίζεις την αρωματισμένη σάρκα του κορμιού του.
Φθάνεις στον παράδεισο ή στη κόλαση, ανάλογα από ποια πλευρά το βλέπεις.

Πέρασα τα ακροδάχτυλά μου στα χείλη μου μαλάζοντάς τα ελαφρά , βάλθηκα να με παρατηρώ , με ένα χαμόγελο Λολίτας.

Ανοιξα το συρτάρι …έβγαλα κάτι μεταξωτά εσώρουχα και βγήκα έξω….

Πήγα στη κρεβατοκάμαρα να κοιταχτώ στον καθρέφτη και βλέποντας την εικόνα μου σκίρτησα :
Ιδού η πολλοστή μου μεταμόρφωση , η πολλοστή μου υποταγή στις απαγορευμένες επιθυμίες

κάποιας που δεν είμαι εγώ ….

κάποιας που δεν αγαπάει ….

Τα παραμύθια διαμορφώνουν μέρος του χαρακτήρα μας ?

Μπορεί η ηρωίδα / ο ήρωας των παιδικών μας χρόνων να μας ακολουθεί ?

Να έχουμε διαμορφώσει το χαρακτήρα μας , με στοιχεία μυθοπλασίας ?

Αυτό το κοριτσάκι με τα δυο πορτοκαλοκόκκινα κοτσιδάκια , με το άλογο και τη μαιμού ...τη μοναξιά και την αγάπη....τις σκανδαλιές αλλά και αγαθοεργίες .....

αυτή είναι η δική μου ηρωίδα......

Ανατρέχω στη συμπεροφορά της και βρίσκω ακόμη και τώρα ομοιότητες με δικές μου συμπεριφορές....

ακούγεται τρελό , άκρως αληθινό ακόμη και τώρα έχω στιγμές συμπεριφοράς ...όμοιες με της ηρωίδας μου..

Παραμύθια , πόσο απλό αλλά και πόσο σύνθετο αυτό το κεφάλαιο.

Μας αφήνουν τα παραμύθια ?

Μήπως μέσα στη πραγματικότητα του καθενός υπάρχει το δικό του παραμύθι ?

Είναι ανάγκη μας το παραμύθι ή επακόλουθο μιας ανιαρής και ταλαιπωρημένης βιωματικής μας συμπεριφοράς?

Η ευτυχία είναι συνάρτηση ή συνιστώσα μόνον ρεαλισμού ή και παραμυθιού ?

Η αντοχή , η αντοχή μας στη πράξη , έχει ρίζες στη ξεκούρασή μας μέσα απο τα παραμύθια του μυαλού μας ? των επιθυμιών μας ? των ονείρων μας ?

Το όνειρο , είναι μόνο ένας σκοπός προς πραγμάτωση ή και η προσωπική μας μυθοπλασία προς κάλυψη των αδυναμιών μας ?

Τελικά η Πίπη πέρασε αθώα απο τη ζωή μου ή μου άφησε ανεξίτηλο στίγμα ?

Οπως και να έχει οφείλω ένα μεγάλο

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

στην Astrid Lindgren

.....................ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ

Σ 'αγαπώ

Σ΄αγαπώ

δε θέλω να το κρατώ μέσα μου για μια ιδιαίτερη στιγμή ή περίσταση

απλά σ' αγαπώ καθημερινά και δυνατά

φοβάμαι τον απολογισμό της ζωής μου ....εαν ερωτηθώ και μου λείψουν στιγμές που ήθελα να σου το πω και δεν το έλεγα.......

ο χτύπος της καρδιάς μου λεει σ' αγαπώ....δίχως φόβο ....σου παρουσίαζω τους χτύπους μου

Αγκαλιάστε τους ανθρώπους γύρω σας και πείτε ....σ'αγαπώ....έστι απλά.....όπως το νερό που μας ξεδιψά.....

Σ ' αγαπώ

Προσπέφτω στην ευσπλαχνία σου.........

Κύριε , φώτισον την καρδίαν μου , ην εσκότισεν

η πονηρά επιθυμία

Κύριε , σκέπασον με απο τε ανθρώπων

πονηρών , και δαιμόνων και παθών ,

και από παντός μη προσήκοντος πράγματος.

Κύριε , εγώ μεν ως άνθρωπος αμαρτάνω , συ δε ως Θεός ελέησόν με.

Γράμμα του.....

Βοήθεια πως θα βγω στη παραλία…..

Ακούστηκε απελπισμένα η φωνή της μές στην ησυχία του δωματίου…
Μόλις είχε αντικρύσει τον εαυτό της στον καθρέφτη με μαγιό…
Κάτι η εγκυμοσύνη , κάτι τα 40 χρόνια , κάτι η λιχουδιές και τα τσιμπολογήματα…
Να η κυτταρίτιδα , τα παχάκια , να μη …..συνεχίσω σε άλλα ..άκια!!

Αντε τώρα να δεις τον εαυτό σου ελκυστικό ώστε να μπορείς να τον σερβίρεις και ως ελκυστικό.
Φαίνεται δε φαίνεται ο άτιμος - όλο το χρόνο έλεγα θα χάσω τα κιλά …και δώστου πάλι από…Δευτέρα

Και σήμερα Δευτέρα είναι μια όμορφη Δευτέρα του Ιουλίου που θέλω να παω στη θάλασσα….

Γιατί δε μπορούμε να είμαστε χαρούμενες και ευτυχισμένες μέσα σε ένα λίγο πιο στρουμπουλό σώμα;
Γιατί να μην τρώμε ότι μας κάνει κέφι και να είμαστε χαρούμενες;
Γιατί υπάρχουν αυτές οι γυναίκες από το ανατολικό μπλόγκ με τα δύο μέτρα πόδια και τις τέλειες αναλογίες;

Και αυτή η μόδα βρε κορίτσια – παιδικά νούμερα είναι αυτά….
Πωπω τι άγχος και η χειρότερη ατάκα …
..........Εσύ έχεις προσωπικότητα….δε θέλω να έχω προσωπικότητα βρε φίλε , να με βλέπεις και να λιώνεις θέλω…..

Και δε φθάνει μόνο αυτό αλλά έχω και προδιάθεση προς την απόλαυση , ως γνωστών μια από τις απολαύσεις είναι και το φαγητό…..

Αχ , ρε μάνα…δύσκολο σπόρ να είσαι γυναίκα!

Θέλω να γράψω σε μερικά σημεία του σώματός μου από δυο λεξούλες να γνωρίζουν ότι κατανοώ το πρόβλημά τους και θα κάνω τα αδύνατα δυνατά να τα επαναφέρω στην αρχική τους κατάσταση

Αγαπητή μου κοιλιά ,

εσύ είσαι το πιο ταλαιπωρημένο μέρος του σώματός μου , υπέμεινες τη μεγαλύτερη κακομεταχέιρηση.
Υπήρξες επιεικείς μαζί μου , μου άφησες μόνο λίγο φούσκωμα και κάποιες ραγάδες….και όλα αυτά για να μη ξεχνώ πόσο εντυπωσιακά κόλπα μπορείς να κάνεις …..

Αγαπητά στήθη ,

αναμφίβολα η βαρύτητα πέρασε και από σας αφήνοντας τα ίχνη της…ωστόσο κρατιέστε ακόμα αρκετά καλά !
Είσαστε μια από τις λίγες περιοχές του σώματός μου που επωφεληθήκατε από το πάχος και έτσι ακόμη και σε στρουμπουλή περίοδο είσαστε μια πραγματική παρηγοριά …να μη πω χάρμα οφθαλμού !

Αγαπητές γάμπες ,

γεροδεμένες θα πω …διότι επί της ουσίας το μέγεθος θυμίζουν μάλλον τα μπούτια της Kate Moss – τώρα πώς να παρηγορηθώ δε ξέρω…..ίσως αν δικαιολογηθώ και τις ονομάσω ….αθλητικές γάμπες ;

Αγαπητά μπούτια ,

είστε σιαμαία ; τότε γιατί είστε κολλητά ;
Δε ξέρετε ότι το πολύ κολλητιλίκι δε κάνει καλό στη σχέση;
Με τη τριβή που προκύπτει από τη στενή σας συνύπαρξη θα πάρω καμιά μέρα φωτιά – πάρτε και λίγο απόσταση …άντε σε παρακαλώ


Αυτά προς το παρόν θέλω να γράψω , υπάρχει ένα ακόμη σημείο όπισθεν του σώματος αλλά λέω να σταματήσω να μη γράψω κανένα ….γράμμα του κώλου!