Μικρή η ψυχή , ασθμαίνει

Υπάρχουν λέξεις γραμμένες σε λευκό χαρτί , λέξεις που δε τυπώνονται απλά ....

κυριαρχούν τη σκέψη μας , τη καρδιά μας ...

μας ταξιδεύουν σε συναισθήματα πολλές φορές κλεισμένα στο πατάρι του Είναι μας ..

και εσύ τοποθετώντας τη δική σου ψυχή αρχηγό στον αγώνα της απελευθέρωσης ...οδηγείς όλους εμάς με άπλετη αγάπη ...

προς όλα τα απλά και συνάμα δύσκολα της ζωής.

Ήρθε η ώρα να μοιραστώ μαζί σας αυτά τα κείμενα ενός αγαπημένου μου ποιητή

διδάσκοντάς με , την ομορφιά και την απόλυτη αγάπη του πραγματικού....

Διότι το πραγματικό είναι αυτό που αγνοούμε ..

ο αέρας , η θάλασσα , η φύση και η προσωρινή μας ύπαρξη σε όλο το δεδομένο και μόνιμο του χρόνου.....

Μια σταγόνα γης , ένα δάκρυ θάλασσας
Αυτό μου ανήκει
Αυτό μου ταιριάζει , ένας νους σαλός , ξέπνοος ,
ένα χάδι τραχύ από χέρι δουλεμένο ,
ματωμένο στήθος εμπρός σε τούτο τον αγώνα

Τα θάρρητά μου δε φτάνουν ,
Μικρή η ψυχή, ασθμαίνει

Όσο κι αν ο ήλιος φωτίζει ,
όσο κι αν δροσιά το ευκάλυπτου μοσχοβολά

Και πορεύομαι , σαν από όνειρο,
παλεύω στα ιδρωμένα μου σεντόνια ν’ ανασάνω
Κι η ζέστη του καλοκαιριού επιμένει…

Στέκουμαι απέναντι στον άνεμο της πόλης,
να κινήσει τα δέντρα , σ΄ ένα ταξίδι χωρίς τελειωμό
Σε μια άγνωστη βόλτα , σε ξένους τόπους , σε ανθρώπους άγνωστους

Πόσο πεθύμησα να κινήσω κι εγώ !!!
να ιδούν τα μάτια μου ότι δε γνώρισαν ποτές…τούτο το ανέγγιχτο , τούτο το αθώρητο
Ο νους να γλυκάνει

Στεριές και θάλασσες , ανοίξτε μου δρόμο…το διάβα μου βαρύ ,
της γης λουλούδια χαρίστε μου τη μοσχοβολιά σας
Κι εσείς , του θεού πουλιά , κελαηδήστε χαρούμενα

Σας ψάχνει η ψυχή μου , σας ψάχνει ο καημός μου
Κι απ’ το φτηνό μου σώμα φωτιές πετιούνται
την ύλη μου , το φθαρτό μου είναι κατακαίουν

το ταξίδι αυτό μου πέφτει χρέος , όσο αγαπώ , όσο είμαι εδώ.

Στέφανος Βότσης