Η σιωπή μου σε φωνάζει

Σιωπή
άηχη σκηνή στης ζωής την παράσταση
ένας ρόλος χαρούμενος
με φωνές
χειροκροτήματα στης αυλαίας το τέλος .

Ηθοποιός είναι ο νους και φαντάζεται
πόσο όμορφη η θάλασσα , το γαλάζιο της
καθάριο ολόλευκο σεντόνι
στου Αιγαίου το μπαλκόνι

κάτω απ’ του ήλιου το φως λάμπουν στιγμές
πλάθει ο ηθοποιός την ευτυχία
σε προσωπεία δανεικά από σκέψεις ανθρώπων
Κάτω απ’ της σελήνης τη χλωμή ματιά , στης πόλης τα βρώμικα σοκάκια
εκεί είναι η δική του αλήθεια

απολογείται εμπρός στους ανθρώπους τον ρόλο του
τι χαρά , τι ανείπωτο όφελος ,
η συγκίνησή του , ο μέγας θαυμασμός
στα χείλη του η ζωή
ο Θεός
κι αυτό σε παιχνίδι σκληρό κι ανελέητο

πόση δροσιά χρειάζεται αυτό το πρόσωπο
πόσες παλάμες να νιφτεί
να διώξει το όνειρο.

Σε μια παράσταση
ένα έργο που δε θα τελειώσει ποτέ

μου χαρίζεις πνοές κι εγώ φράζω το στόμα μου,
μου δίνεις φως κι εγώ κοιτώ κατάματα τον ήλιο και τυφλώνομαι
μου δίνεις νερό να ξεδιψάσω κι εγώ κινώ για την έρημο

ψάχνω τοπία άνυδρα να στεριώσω τα δικά μου τριαντάφυλλα
τριάντα αγκάθια , δίχως ανθούς και αρώματα

στην ψιλή καυτή άμμο στρώνω τα δικά μου παλάτια
καρτερώντας το λίβα να γκρεμίσει με μια ανάσα του το σαθρό μου Είναι.

Εκεί στης ερήμου τα αγρίμια αλυχτώ την ζωή μου αναμένοντας το γιόμα και το ξημέρωμα

Θεέ μου τι κρύο ετούτες τις νύχτες
τι αβάσταχτο λιοπύρι στου ήλιου τον ερχομό.



Η σιωπή μου σε φωνάζει
Στέφανος Βότσης