Δευτέρα 25 Μαΐου 2009

Πόλη σε ποίηση

Το ξημέρωμα της Κυριακής με βρήκε καθισμένη σε ένα παγκάκι κάτω από το Λευκό Πύργο.

Ποτέ δεν είχα αυτή τη πόλη με αγάπη στο μυαλό μου - για κανέναν ιδιαίτερο λόγο - ίσως για πολλούς …..

Βλέπεις η καταγωγή μου από Πειραιά , υπάρχει μια αντιπαλότητα ….ερυθρόλευκο …με ασπρόμαυρο

Καθισμένη στο παγκάκι βλέποντας μπροστά μου ….τη Θεσσαλονίκη …να ανοίγει τα χέρια της , την αγκαλιά της στο θερμαϊκό …αυτή η καμπύλη που σχηματίζει …σα να σου λέει …έλα να σε κλείσω μέσα στην αγκαλιά μου , θα νοιώσεις ασφαλής.

Πέρασαν αλλόκοτες σκέψεις ...χορεύοντας μέσα στο μυαλό μου , η μια πίσω από την άλλη ….σκέφτηκα την Ελένη ….μια αντίπαλος μου Θεσσαλονικιά για τη καρδιά ενός συμφοιτητή μας ….Θεέ μου , τι όμορφη γυναίκα …δε θα ξεχάσω ποτέ τα σχόλια συμφοιτητών που έλεγαν ….Θεσσαλονικιά παιδί μου …φαίνεται από μακριά …

Τη Μαρία , φίλη μου , γνήσια κοπέλα από σπίτι …όσες φορές έτυχε να διανυκτερεύσω ή να διανυκτερεύση αυτή σε μένα , σηκωνόταν το πρωί .....ακόμη και μετά από ξενύχτι , τίναζε τα παπλώματα , ελληνικό καφέ , τσιγαράκι …… αυτό το γνήσιο ελληνικό …και το κυριότερο …να γυρίσουμε και το φλυτζάνι …να δούμε βρε παιδί μου …αυτό το Συνταγματικό θα το περάσουμε τελικά ;

Τι ωραία που χαράζει ….σιωπή θανάτου …στο πιο κεντρικό σημείο της Θεσ/νίκης , μπορούσες να ακούσεις το παραμικρό …..μέσα όμως σε αυτή τη σιωπή άκουγες το θερμαϊκό να αναστενάζει , ένοιωθες τα αναφιλητά του …και αυτό το δροσερό αεράκι ερχόταν να σου δίνει απαλά χαστούκια …να σε ξυπνά……επ ….που είσαι;

Αλήθεια που είμαι στο παρελθόν – στο παρόν – στο μέλλον ;

Καθισμένη σε ένα παγκάκι - βλέποντας μπροστά μου, τα κιόσκα για την επικείμενη έκθεση βιβλίου ….τη θάλασσα βαθειά και ήρεμη …..το βλέμμα μου να φεύγει προς τη γραμμή του ορίζοντα …και να μη μπορώ να τον βρώ…..

Σπάνια είμαι από αυτή τη πλευρά …συνήθως βρίσκομαι από την απέναντι …εκεί κοντά στον Όλυμπο βλέποντας τα φώτα τούτης της πόλης ..πυκνές πυγολαμπίδες ….πυκνά σπίτια ….πυκνοί άνθρωποι … πυκνές σχέσεις ;

Τι απόλαυση αυτό το ξημέρωμα ….σε μια πόλη …που πάντα την έβλεπα εχθρικά ….υποτιμητικά …δεν υπήρχε αιτία …μη με ρωτήσεις το γιατί …έτσι απλά ..από ένστικτο.

Και όμως αυτό το ξημέρωμα την ερωτεύτηκα …πριν καταλήξω σε αυτό το παγκάκι ..ήμουν στα κάστρα …τελικά βρε Θεσσαλονίκη μου, τι είσαι ;

Μια Ευρωπαϊκή πόλη , συμπρωτεύουσα , ανατολή , δύση …τι είσαι;

Θέλω να ανάψω ένα τσιγάρο….έχω χρόνια να καπνίσω ….μέσα σ’αυτή τη σιωπή θέλω να φωνάξω ….πόσο σ’αγαπώ

Ναι , μη με ρωτήσεις το γιατί …έτσι απλά …όσο απλά σου γυρνούσα τη πλάτη τόσο απλά θέλω να σε σφίξω τώρα …να ρουφήξω όλη σου την αγάπη…
Φαντάζεις σα Βυζαντινή Αυτοκράτειρα …σίγουρη για τον εαυτό σου …τόσο σίγουρη ώστε να απλώνεις και να μοιράζεις την αγάπη σου ....δίχως να φοβάσαι τίποτα…

Αλήθεια πόσο γυμνή είσαι …πόσο αληθινή …πόσοι πολιτισμοί πλέκουν αυτή την ομορφιά σου ..πόσα δε γνωρίζω για σένα …νοιώθω το αεράκι να με σπρώχνει ακόμη πιο βαθειά στην αγκαλιά σου …..

Ξημέρωσε για τα καλά ….φως …η πρώτες αχτίδες του ήλιου καθρεφτίζονται στα νερά σου ….κάποιοι βγήκαν για το πρωινό τους περίπατο … οι καμπάνες των εκκλησιών σου μας καλούν …..δε μπορώ να σηκωθώ …είμαι μαγεμένη ….

Σε αγάπησα Θεσσαλονίκη μου έτσι απλά αυτό το ξημέρωμα της Κυριακής

Τετάρτη 20 Μαΐου 2009

΄Ανοιξα.... τα εισερχόμενα μηνύματα .....


Άνοιξα τα εισερχόμενα μηνύματα - και εμφανίστηκε το όνομα σου -
μήνυμα 8 .17 πμ

με το δάκτυλο πάνω στο κέρσορα σκέφτηκα – κλάσματα δευτερολέπτου να ανοίξω ?

Μετά απ’ αυτό το σκληρό σου ….Αντίο …υπήρχε κάτι ακόμη να μου πεις ?
Πως μπορούσα να κρατηθώ και να μην πατήσω ..αυτή τη μικρή δίοδο που τόσο καιρό μου έδινε την απόλυτη ευτυχία …Απόλυτη ?
Απόλυτη ….μέσα από μια οθόνη ?

Άσε, θα το σκεφτώ αργότερα…πάτησα ….
…………………..

σαν ελαφρύς αέρας , σαν χάδι παιδικό , το βλέμμα του πάνω σου στάθηκε.


Και στάθηκε σε τούτα τα δυό σου μάτια , που αστράπτουν , που φεγγοβολούν , στης νύχτας το σκοτάδι οδηγούν τα βήματά του , να μη σκοντάψει στις παγίδες , να μη παραπατήσει.


Σε τούτα τα δυο μάτια , στα δυό σου πέλαγα... εκεί στάθηκε ο νους του...


στις δικές σου θάλασσες , στα ονειρεμένα σου ταξίδια μήτε ο Οδυσσέας δε σε φτάνει κι οι άνθρωποί σου , σύντροφοί του , συνταξιδιώτες σου ψυχή μου αθάνατη.


Στα φουρτουνιασμένα σου κύματα , να μην παλεύεις μόνη , να σου αλαφρύνει το βάρος της πικρής σωτηρίας ,στην αρμύρα σου , σ' αυτή τη γλυκειά σου γεύση....


δυο λόγια δε σου φτάνουν , δε σου αρμόζουν , δε σου πρέπουν ,


δε σου πρέπει τίποτε παρά μόνο του θεού ο άφθαστος έρωτας , η δική του αγάπη , η αμόλυντη ματιά του...


να σε συντροφεύει... ανάξια για σένα των ανθρώπων η παρέα...το βλέμμα του πάνω σου στάθηκε...κι ενοιωσε την καρδιά του να μεγαλώνει...


σαν το μικρό παιδί που δειλά αναζητά της μάνας το χέρι στην πρώτη του βόλτα , σε τούτο τον κόσμο , τον τραχύ...


και περιμένει εκεί ... να του δείξεις τους ανθρώπους , την αγάπη , τον έρωτα ...


δείξε του την περήφανη ψυχή σου , την αθώρητη καλοσύνη σου , τον λυγμό σου...


δείξε του τί να προσέχει...στη δική σου γη , στα χνάρια σου επάνω , στα δικά σου πατήματα... σπαρμένα λουλούδια πολύχρωμα του αίμα του , πληγιασμένα , γερμένα στου αγέρα την μανία...


σε μια σιωπή που φωνάζει , πέρα απ' την δική της κραυγή...


δυο κουβέντες δεν είναι για σένα , με δυο κουβέντες δεν ανθίζει το σύμπαν , δε γαληνεύει η θάλασσα....

Όλα αυτά τα ..του…. δικά σου , τα υπόλοιπα δικά μου …..
Όλα αυτά τα ..του…εσύ , και εγώ …..?
Μπορώ να είμαι όλα αυτά που ως ύμνο αναφέρεις ….πόσο βάρος μου εναποθέτεις ….τολμώ να ονομάσω την Αγάπη σου βάρος ……μα ,
πίστεψέ με …είναι ασήκωτο αυτό το φορτίο .

Και όμως εγώ στέκομαι ..και εσύ τρεις φορές με έδιωξες ….τρεις φορές μου έκλεισες τη πόρτα …και εγώ στέκομαι …αγέρωχη να περιμένω…

Η συνοχή μου χάθηκε , επήλθε αποσύνθεση …μια παράξενη διαύγεια που πηγάζει από απόγνωση ...ένοιωσα σα μαριονέτα που την εξυψώνεις και μετά την αφήνεις στα βράχια να γκρεμοτσακιστεί.

Αποσβολωμένη , πνιγόμουν από ερωτηματικά …σύμβολα της απόπειρας του νου , να συλλάβει το χάος …Γιατί σε μένα ? Γιατί τώρα ?.......

Με το μυαλό μου ερευνούσα το παρελθόν ,ψάχνοντας για σημάδια , οιωνούς ώστε να αιτιολογήσουν το παράλογο που με κυκλώνει ..
κάτι ….μια δικαιολογία …κάτι που θα είναι βάλσαμο στη πληγή μου …..

Κάτι που μπορεί αυτές τις σκόρπιες τελείες και παύλες της ζωής μου να της ενώσει…..

Η αποχώρησή σου …τόνισε την ανεπάρκεια του συνειδητού νου.

Στράφηκα και πάλι προς τη μοίρα …ένοιωσα άλλη μια φορά τη θεία φύση της προέλευσης του έρωτα …έψαξα μόνη μου να βρω σε τι έφταιξα .......

…θέλησα να κρατήσω τον έρωτα στη ζωή μου κι όμως τον σκότωσα .
Το έγκλημα το είχα υποστεί χωρίς να καταλαβαίνω ότι εγώ το διέπραττα ….τώρα αναζητούσα το αδίκημα ….δεν ξέρω όμως τι ακριβώς έκανα ….έτσι ομολόγησα τα πάντα.

Έγινα κομμάτια ψάχνοντας να βρω μέσα μου ….δεν άντεχα να βλέπω το πρόσωπό μου στον καθρέφτη …ζούσα μια τραγωδία στη θεατρική σκηνή του μυαλού μου …όσο …και να πάλευα η μοίρα με είχε καταραστεί …όχι στην εξωτερική ζωή ….αλλά μέσα μου …στα σωθικά μου ……

Εσύ το …του …και εγώ όλα τα υπόλοιπα ……λόγια από σένα….. εσύ που τρεις φορές γύρισες .....έφυγες ……

Λόγια δικά σου …για τα μάτια μου …αυτά που ποτέ δε χαμήλωσαν …σε κοιτούσαν εκεί ψηλά….. τυφλωμένη από τη λάμψη……. ενός Βυζαντινού Αυτοκράτορα

Σηκώσαμε άγκυρα για το ταξίδι μας …τη φοβήθηκες τη θάλασσα…

Εσύ το αγοράκι με τα κοντά παντελονάκια …γυρνώντας από τα ψώνια ή τη βόλτα στη πόλη …πριν την επιστροφή στο σπίτι …άναβες το κεράκι σου στον Αγιο Μηνά…ένα κεράκι που έλιωνε ….όπως λιώνει τώρα η ψυχή σου ….λιώνει από αγάπη …αγάπη προς το Θεό ……που έχει απλώσει το δίχτυ πάνω σου ……σε προστατεύει ......

Περιμένεις να σου δείξω τους ανθρώπους , την αγάπη , τον έρωτα …..σε κάθε μου βήμα έστρεψες τη πλάτη σου …..φοβήθηκες ………?

Έτρεξες να κρυφτείς ……σε μια σιωπή που ουρλιάζει ….μου διαπερνά το μυαλό …το είναι μου …..και καταδίκασες εμένα σε μια κραυγή που σιωπά ….δεν έχει ήχο ……στέκεται αγέρωχα να περιμένει


……σταμάτησέ μου τη καρδιά και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι
και αν κάνεις το κεφάλι μου συντρίμμια… στάχτη …εγώ μέσα στο αίμα μου θα σ’ έχω πάλι……( στίχος από Ράινερ Μαρία Ρίλκε )

Δευτέρα 18 Μαΐου 2009

ΡΑΙΝΕΡ ΜΑΡΙΑ ΡΙΛΚΕ - ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Αυτό 'ναι η νοσταλγία -
να κατοικείς στο κύμα
και να μην έχεις πατρίδα μες στο χρόνο.

Και οι επιθυμίες αυτό είναι -
σιγαλή συνομιλία
της αιωνιότητας με καθημερινές ώρες.

Και η ζωή είναι αυτό -
ώσπου απο το ένα χτές
να βγει η μοναχικότερη απ'τις ώρες ώρα
που ,

διαφορετικά απ'τις άλλες αδελφές της
γελώντας ,

μπροστά στο αιώνιο μόνο θα σωπάσει.


ΡΑΙΝΕΡ ΜΑΡΙΑ ΡΙΛΚΕ

Κυριακή 17 Μαΐου 2009

Όταν η φαιδρότητα γίνεται υπεροψία……..



Πέρασε γι’ άλλη μια χρονιά η Eurovision …..έλαβε τέλος…μετά από τους προκαταρκτικούς φανφαρισμούς …έρχονται οι αναλυτές των πάνελ …

Τι έφταιξε βρε παιδιά ?

Τι άραγε ? ‘Όλα τα υπόλοιπα εκτός από εμάς τους ίδιους …πόσο εύκολα βρίσκουμε ψεγάδια κοιτώντας γύρω μας ….πόσο δύκολο να δούμε τον εαυτό μας …

Καλέ ,κανένας καθρέφτης υπάρχει ?

Σάκη ήσουν καλός , επαγγελματίας , καλά ρυθμισμένο ρομποτάκι απ’ όλους τους κατασκευαστές σου…..

Ποιος νίκησε ? Αυτός που απλά ήταν ο εαυτός του ….επικριτικός εκεί που ένοιωθε να είναι , αγέλαστος διότι δεν είχε κάτι να γελάσει και υπομονετικός σε κάθε υπεροπτική ερώτηση ελλήνων δημοσιογράφων…

Μια παροιμία λέει όποιος γελάει τελευταίος , γελάει καλύτερα !

Τι γεύση μας αφήνει ….κάθε χρόνο τα ίδια …κουδουνάκια που χτυπούν δε βρίσκουν παραλήπτη …ζούμε σε ένα κόσμο πλασματικό …μόνον εμείς τον αντιλαμβανόμαστε ….

Τρέχουμε σαν έθνος πίσω …τι υπάρχει καινούργιο στη μουσική σκηνή …αυτό θα αντιγράψουμε …τι υπάρχει στη κοινωνική σκηνή αυτό θα αντιγράψουμε ….τι υπάρχει στη πολιτική σκηνή …αυτό θα αντιγράψουμε…..κοκ

Κάτι σα πειρατικά CD. Αυτό είναι το έργο που παρουσιάζουμε …..
Που πήγε βρε παιδιά η αυθεντικότητά μας ;
Υπάρχει , εκεί στην άκρη , στα παρασκήνια ….βλέπεις δε πουλάει ……

Αναφορές σα το ποιητή Φανφάρα στο ένδοξο παρελθόν μας του Σωκράτη , της Δημοκρατίας , της Ιατρικής , της Αρχιτεκτονικής….που στην ουσία ούτε αυτό δε γνωρίζουμε ….διότι αν γνωρίζαμε θα τιμούσαμε…..

Ας κατέβουμε λίγο από το χαλασμένο καλάμι μας ….συγκεντρωθείτε παιδιά ..αυτό που παρουσιάζουμε δεν είμαστε εμείς …δε μπορεί να είμαστε υπερόπτες …μέσα από λιβάδι φαιδρότητας μέσα από ανύπαρκτη βάση αξιών ….

Δεν είναι αργά ….φωτισμένοι δεν είναι μόνο …όσοι στέκονται μπροστά σε τεχνιτές λάμπες ……υπάρχουν και κάτω από το μοναδικό φως του ελληνικού ουρανού….

Σάββατο 16 Μαΐου 2009

Μου αρέσει όταν σωπαίνεις........


Μ'αρέσει όταν σωπαίνεις γιατί είναι σα να λείπεις ,
και μ'ακούς από μακριά και η φωνή μου δε σε φτάνει.
Μοιάζει σαν να έχουνε τα μάτια σου πετάξει
και μοιάζει σαν να του έκλεισε το στόμα ένα φιλί.

Όπως όλα τα πράγματα είναι γεμάτα απ'την ψυχή μου,
προβάλλεις απ΄τα πράγματα , γεμάτη απο ψυχή μου .
Πεταλούδα του ονείρου, με τη ψυχή μου μοιάζεις,
και μοιάζεις με τη λέξη μελαγχολία.

Μ'αρέσει όταν σωπαίνεις και είσαι σαν απόμακρη.
Κι είσαι σαν παραπονεμένη , πεταλούδα σε νανούρισμα
και με ακούς απο μακριά , και η φωνή μου δεν σε φτάνει
άφησέ με να σωπαίνω με τον τρόπο της σιωπής σου.

Άσε με και να σου μιλώ πάλι , πάλι με τη σιωπή σου
που΄ναι σαν λάμπα φωτεινή , απλή σαν δαχτυλίδι.
Είσαι όπως η νύχτα , σιωπηλή κι έναστρη.
Η σιωπή σου είν΄από αστέρι, τόσο μακρινή και απλή.

Μ ΄αρέσει όταν σωπαίνεις γιατί είναι σα να λείπεις.
Πονεμένη κι απόμακρη σαν να είχες πεθάνει.
Μια λέξη τότε , ένα χαμόγελο αρκούν.
Κι είμαι χαρούμενος , χαρούμενος που αυτό δεν αληθεύει.


Πάμπλο Νερούδα

Τρίτη 12 Μαΐου 2009

Ωραίος θάνατος ...να χαμογελάς


Δεχόμαστε την ευτυχία πιο εύκολα όταν προκύπτει μέσα από κάτι που μπορούμε να το ελέγξουμε, κάτι που το κατορθώνουμε με μεγάλη προσπάθεια και με βάση τη λογική .
Η ευτυχία στην οποία όμως είχα φθάσει δεν έχει – είχε - επέλθει επειδή το είχα φιλοσοφήσει σε βάθος , δεν ήταν απόρροια προσωπικού επιτεύγματος .
Εκπορευόταν απλώς το ότι , χάρη σε ένα θεόσταλτο θαύμα , είχα βρει έναν άνθρωπο που η συντροφιά του ήταν για μένα πολυτιμότερη από την παρέα σχεδόν όλων των άλλων στον κόσμο.
Αυτή η ευτυχία είναι επικίνδυνη , επειδή ακριβώς της έλειπε η αυτάρκης μονιμότητα.
Η δυσκολία να αποδεχτούμε αυτή την ευτυχία , που πιθανόν να προκαλούσα και εγώ σε αυτόν τον καταπληκτικό άνθρωπο , να αποδεχτεί αυτή την ευτυχία που ένοιωθε , οφειλόταν στο ότι δε συμμετείχε στην αιτιακή ακολουθία από την οποία παραγόταν , άρα δεν ασκούσε έλεγχο στο στοιχείο που προσέδιδε ευτυχία στη ζωή μου ή στη ζωή του .

Μου φαινόταν σαν κάτι που το είχε διευθετήσει ο Θεός και κατά συνέπεια , συνοδεύεται με τον αρχέγονο φόβο της θείας νέμεσης.

Ο Προύστ αναφέρει την ιστορία του Μωάμεθ Β’ που , όταν διαισθανόταν ότι άρχιζε να ερωτεύεται κάποια σύζυγο από το χαρέμι του , διέταζε αμέσως να τη σκοτώσουν , επειδή δεν ήθελε πνευματικά να ζει δουλωμένος σε κανέναν.

Εγώ η –δυνατή- είχα βγει από τη κάμαρη μου – με έβγαλες από τη κάμαρη μου και άρχισα να ερωτεύομαι , να τρέχω …….
διατρέχοντας έτσι και τον κίνδυνο ,ένας κίνδυνος που συνδέεται άρρηκτα στο να βασίζεις τη ζωή σου σε άλλους…..

Άγχος ….να είσαι ερωτευμένη ….ένα άγχος που βασίζεται να είμαι σε θέση να βρίσκομαι σε επαγρύπνηση αντοχής και αξιοπρέπειας ώστε όταν η πηγή της ευτυχίας στερέψει , μπορούσε και μπορεί εύκολα να στερέψει , να μπορώ να διαχειριστώ τον εαυτό μου.
Στο απόγειο λοιπόν του έρωτα αισθάνθηκες την ανάγκη να τον τερματίσεις, για να μην δούμε τη λήξη του να υποκινείται από τον άλλο από δυσκολίες , από την ρουτίνα …..

Δύσκολο να είσαι γενναίος , δυνατός στη πράξη …..Θεέ μου πόσο απέχουν τα λόγια , οι ωραίοι στίχοι , τα τραγούδια …από τη δύναμη της υπαρκτής πράξης.

Μερικές φορές κυριαρχούσε μέσα μας , μια παρόρμηση να σκοτώσουμε το ειδύλλιο μας – εμφανής στους άσκοπους καβγάδες μας – να σκοτώσουμε ότι έχουμε πριν φτάσουμε στο φυσικό τέλος .

Σε κάθε ερωτική ιστορία επικρεμάται η ίδια απορία – πως θα τελειώσει ;

Είναι παρόμοιο ….όταν είμαστε σώοι και αβλαβείς να προσπαθούμε να φανταστούμε το θάνατο .
Υπάρχει διαφορά όμως ανάμεσα στο τέλος της ζωής και στο τέλος του έρωτα – στο πρώτο – υπάρχει η ανακουφιστική σκέψη ότι δε θα αισθανόμαστε τίποτε μετά το θάνατο -
Ο ερωτευμένος δεν έχει τέτοιου είδους παρηγοριά - διότι το τέλος του έρωτα σε σημαίνει το τέλος της ζωής………

Ποιας ζωής όμως ;

Πόσο επικίνδυνο να συνδέεις έρωτα και ζωή ….τι τρομακτικό και μόνο στο άκουσμα.

Τα κακό με την ευτυχία είναι ότι επειδή σπανίζει τόσο , καταλήγει να μας γεμίζει με τρόμο και με άγχος ….

Ζώντας στον τετελεσμένο μέλλοντα , θέτουμε ως υπόδειγμα μια ιδεώδη ζωή για να αντικρούσουμε το παρόν , και έτσι γλιτώνουμε από την ανάγκη να δεσμευτούμε στην τρέχουσα κατάσταση.
Είναι η στάση που συναντάτε σε πολλές θρησκείες , κατά τις οποίες η επί Γης ζωή είναι απλώς πρελούδιο μιας αιώνιας και πολύ πιο μακάριας ύπαρξης εν τοις ουρανοίς …….

Σημαντικό μειονέκτημα του έρωτα …να κινδυνεύεις να γίνεις ευτυχισμένος….

Τόλμησε να προφέρεις αυτή τη λεξούλα ; Είσαι ευτυχισμένος ; Πόσο άρρηκτα συνδεδεμένο μπορεί να είναι η ευτυχία με το άγχος ;
Μια πληρότητα απλά από μια …καλημέρα….από ένα μήνυμα στον υπολογιστή ……θετικό άγχος - που μπορεί να μετατραπεί σε φοβία , σε άρνηση ……φοβία άρνησης ….φοβία ύπαρξης…

Τι περίεργο, όμορφα συναισθήματα να περιπλέκονται με άσχημα ,
δυο χέρια , με τα δάχτυλα μας σφιχτά πλεγμένα μεταξύ τους – μα δε το κατάλαβες ότι περπατούν πάντα πιασμένα χέρι – χέρι ;

Σκέψου , αυτό το θάνατο δε τον διαδέχεται εγωισμός – δεν υπάρχουν δάκρυα – τελικά ακόμη και τα δάκρυα είναι επιφανειακά ……

Στάζουν δάκρυα ; Γιατί ;
Μας παρουσιάζεις τη θλίψη σου , να σε παρηγορήσουμε αυτό σε βοηθά να υπερβείς το πόνο σου – τι ωραίο παιχνίδι , να είσαι το θύμα ….

Για σκέψου πόσο εγωίστρια υπήρξα μαζί σου ….να δείχνω ότι υποφέρω …να παρουσιάζομαι μια αδύναμη …λυγίζω σε κάθε σου κουβέντα …σε κάθε σου ανάσα …..
Και εσύ τι αγάπησες το θύμα ;

Δάκρυα……αδυναμία ……

ούρλιαξα……δεν άκουσα τη φωνή μου ….μα δεν υπήρχε ήχος ;

έκλαψα …… δε κύλησε ούτε ένα δάκρυ

δαγκώθηκα ……μα δεν έτρεξε αίμα

φοβήθηκα την εικόνα μου στον καθρέφτη …………ναι , εγώ είμαι

εγώ κλαίω και ουρλιάζω να μείνεις κοντά μου………βλέπω μια γαλήνια έκφραση…….

Μου παίζει παιχνίδι το μυαλό μου ; Βλέπω μια ουτοπική εικόνα;

Αυτός ο καθρέφτης τι δείχνει ;

Κυριαρχούν δευτερόλεπτα τρέλας……τι βλέπω ; δεν έχω σταματήσει δευτερόλεπτο να κλαίω , δευτερόλεπτο να ουρλιάζω ΓΙΑΤΙ …..ΓΙΑΤΙ ….

Σηκώνω και πάλι το βλέμμα μου …..τι ήρεμο πρόσωπο , τι γαλήνη …..

Δε μπορεί, σκέφτομαι , έχασα το μυαλό μου , αλλά συμβαίνουν γύρω μου και άλλα βλέπω….

…………………………………………………………………………………

Βρε Βασιλική, μου απαντά ο καθρέφτης , σήμερα στις 15.22 πέθανες ……ευτυχισμένη ….δεν υπάρχει τίποτα επιδερμικό …δάκρυ , πόνος , αίμα ….τίποτα ……πέθανε η ύπαρξή σου , η ψυχή σου , σίγασε η πνοή σου , έκλεισε τους διακόπτες η καρδιά σου ……τελείωσες ήρεμα και γαλήνια ακούγοντας ……ΑΝΤΙΟ ……αυτή η βυζαντινή χροιά της φωνής του …σε μάγεψε στο τελευταίο ΑΝΤΙΟ σου ……

ΩΡΑΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣ …..ΑΝΤΙΟ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ