αγαπώ Εγώ - αγαπώ Εσύ

Σήμερα που σε περίμενα
δεν ήρθες
και η απουσία σου ξέρω τι μου λέει
η απουσία σου που αντηχούσε
μέσα στο κενό που άφησες
σαν ένα αστέρι.

Λέει πως δεν θες να μ’ αγαπήσεις.

Σαν καλοκαιρινή καταιγίδα
που προμηνύει τον ερχομό της κι απομακρύνεται
έτσι αρνήθηκες τη δίψα μου να σβήσεις .
Ο έρωτας εκεί που πάει να γεννηθεί ,
εκεί το μετανοιώνει .

Σιωπηλά,
νοιώσαμε ο ένας τον άλλον.

Αγάπη , αγάπη , όπως πάντα
μ’ άνθη να σε σκεπάσω θέλω , μα και να σε μαλώσω…..

Cardarelli 1936

Θέλω να σε σκεπάσω με άνθη αλλά και να σε μαλώσω…
ξεκινώ αυτό το κοινό δρόμο μαζί σου ,βλέπω ν’ ακολουθούν τα βήματά μας , πιασμένα χέρι – χέρι , όμοια με μας …
η Χαρά και η Οδύνη.
Δεν αληθεύει ότι ο έρωτας είναι μια σύντηξη ψυχών και σωμάτων …
Στην ερωτική εμπειρία ο άλλος μας διαφεύγει διαρκώς.
Στην ουσία πρέπει να είμαστε μόνοι , να νοιώσουμε τη μοναξιά για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τι σημαίνει η παρουσία άλλου.
Ο έρωτας μας φέρνει σε άμεση επαφή με το αίσθημα της μοναξιάς που είναι έντονο και απελπιστικό .
Η επίγνωση της μοναξιάς είναι κάτι που συνταράζει.
Στην ερωτική διάσταση , η συνάντηση πραγματοποιείται ανάμεσα σε δυο μοναξιές , είναι σα να έχουμε μπροστά μας την εικόνα του ίδιου του εαυτού μας που επιθυμεί.

Τη στιγμή που ζητώ από τον άλλο να αντιπροσωπεύσει για εμένα όλα όσα εγώ δεν κατάφερα να είμαι , προωθώ έναν ανεπανόρθωτο αποχωρισμό.

Είναι σα να φέρω εξαρχής μια αίσθηση απώλειας κι έτσι προσπαθώντας να κερδίσω τη χαμένη ολότητα βρίσκομαι διαρκώς σε αναζήτηση αυτού που μου λείπει.
Αυτή η αναζήτηση είναι κοπιαστική και επώδυνη , γίνεται πραγματικός « πόνος» όταν διαπιστώνει κανείς ότι μόνο ένας άνθρωπος μπορεί να με συμπληρώσει.

Μόνο ένας άνθρωπος ?

Το πώς μπορεί να γεννηθεί και να παγιωθεί μια τέτοια αντίληψη παραμένει μυστήριο.
Το σύμπαν συμποσούται σ’ ένα μόνο πρόσωπο που μπορεί να σκεφτεί και να κατανοήσει τι είναι για μας η πληρότητα ?
Λαμβάνοντας υπόψιν τα προλεγόμενα , αφήνουμε στην άκρη τη ρευστότητα του χρόνου - μια εξίσωση χρόνου – εμπειριών που ισούται με μεταβολή ?
Ισως η μεταβολή να είναι μια σκληρή λέξη στο άκουσμά της , όμως μέσα από τις εμπειρίες του χρόνου , της ύπαρξής μας , δε μεταβάλλεται ο εαυτός μας?

Μεταβάλλεται ή παραμένουμε σταθεροί ?

Οσο κι αν η κοινή λογική μιλά για μια εμπειρία κοινή για το ανθρώπινο είδος , εκείνη τη στιγμή που το βιώνεις είναι κάτι μοναδικό κι ανεπανάληπτο.
Θέλω να κερδίσω την ολότητά μου κι αν υπάρχει ένα πρόσωπο που ενσαρκώνει τη δυνατότητα να προσεγγίσω την πλήρωση, τότε αυτό το πρόσωπο γίνεται η ελπίδα μιας διαφορετικής ζωής.

Ακούμε ερωτευμένους να ανταλλάσσουν φράσεις όπως :
….χωρίς εσένα δε μπορώ να ζήσω…..

Θέλω να βάλω ένα ερώτημα

Όταν πέφτω στην αγκαλιά του άλλου πρόθυμη για όλα , στη πραγματικότητα είμαι έτοιμη να κάνω τα πάντα προκειμένου να κατανοήσω πλήρως τον εσωτερικό μου κόσμο.
Το πρόσωπο που αποκαλούμε μοναδικό μπορεί να ανακαλέσει αυτά που έχουμε μέσα μας κι από εκείνη τη στιγμή γίνεται ο εγγυητής τους.
Γι αυτό μας είναι τόσο πολύτιμος και δε μπορούμε να τον αφήσουμε να μας φύγει.

« Είσαι δικός μου – είσαι δική μου « τέτοιου τύπου δηλώσεις όταν εκληφθούν ως διεκδίκηση για ιδιοκτησία , ορθώς θεωρούνται μη πολιτισμένες – είναι αληθινές και τρυφερές όταν εκφράζουν τη ζωτική ανάγκη μας για τον άλλο.

Σ’αυτή τη περίπτωση το κτητικό επίθετο δεν έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από αυτή που έχει στην έκφραση …Θεέ μου….

Το ερώτημά μου είναι ….χρησιμοποιώντας την έκφραση …αγαπώ τη γυναίκα μου …..
αγαπώ τον άντρα μου …..
αγαπώ το/ τη σύντροφό μου ….

Αν θεωρήσουμε σωστές τις τοποθετήσεις που αναφέρω επί της ουσίας μέσω του άλλου αγαπάμε τον εαυτό μας , τις εικόνες που έχει ο καθένας μέσα του …το ίδιο του το υποσυνείδητο ….

Πως μπορεί λοιπόν το Είναι μας με τη πάροδο των χρόνων να ξεθωριάσει ;

Να καταντήσει μια ρουτίνα , καθημερινότητα …μια όπως το αποκάλεσε και ένας καλός μου φίλος …συγγενική σχέση ( έτσι απλά )…..
Αφήνουμε τον εαυτό μας να σιγοπεθαίνει ?
Καταχωνιάζουμε μέσα στο χρονοντούλαπο της ψυχής μας εικόνες που δεν έχουμε τη δύναμη να δούμε κατάματα ?
Τι συμβαίνει - τι παιχνίδι περίεργο γίνεται – ποια διαδικασία μας οδηγεί σε μονοπάτια που τα βλέπουμε αλλά δε μπορούμε να τα περπατήσουμε ?
Να συμφωνήσω με τη ρευστότητα του χρόνου ……αυτό το πάντα …περικλείει τις πιο γρήγορες – επώδυνες εναλλαγές.

Μέσα σε αυτό το παιχνίδι των λέξεων θέλει να μπει και ο Συμβιβασμός ? Μπαίνει και ο Συμβιβασμός ?

….τελικά ο φόβος μπορεί να κρυφτεί πίσω από το συμβιβασμό……

Είναι πολύπλοκο το πρόβλημα …λύση δε βρήκα…..και αν σκεφτώ για λύση …

θα καταλήξω μόνον σε μια διαπίστωση …σε μια συνιστώσα =

αγαπάμε ελάχιστα και

πάνω απ ' όλα ελάχιστα τον εαυτό μας……