Τα παραμύθια διαμορφώνουν μέρος του χαρακτήρα μας ?

Μπορεί η ηρωίδα / ο ήρωας των παιδικών μας χρόνων να μας ακολουθεί ?

Να έχουμε διαμορφώσει το χαρακτήρα μας , με στοιχεία μυθοπλασίας ?

Αυτό το κοριτσάκι με τα δυο πορτοκαλοκόκκινα κοτσιδάκια , με το άλογο και τη μαιμού ...τη μοναξιά και την αγάπη....τις σκανδαλιές αλλά και αγαθοεργίες .....

αυτή είναι η δική μου ηρωίδα......

Ανατρέχω στη συμπεροφορά της και βρίσκω ακόμη και τώρα ομοιότητες με δικές μου συμπεριφορές....

ακούγεται τρελό , άκρως αληθινό ακόμη και τώρα έχω στιγμές συμπεριφοράς ...όμοιες με της ηρωίδας μου..

Παραμύθια , πόσο απλό αλλά και πόσο σύνθετο αυτό το κεφάλαιο.

Μας αφήνουν τα παραμύθια ?

Μήπως μέσα στη πραγματικότητα του καθενός υπάρχει το δικό του παραμύθι ?

Είναι ανάγκη μας το παραμύθι ή επακόλουθο μιας ανιαρής και ταλαιπωρημένης βιωματικής μας συμπεριφοράς?

Η ευτυχία είναι συνάρτηση ή συνιστώσα μόνον ρεαλισμού ή και παραμυθιού ?

Η αντοχή , η αντοχή μας στη πράξη , έχει ρίζες στη ξεκούρασή μας μέσα απο τα παραμύθια του μυαλού μας ? των επιθυμιών μας ? των ονείρων μας ?

Το όνειρο , είναι μόνο ένας σκοπός προς πραγμάτωση ή και η προσωπική μας μυθοπλασία προς κάλυψη των αδυναμιών μας ?

Τελικά η Πίπη πέρασε αθώα απο τη ζωή μου ή μου άφησε ανεξίτηλο στίγμα ?

Οπως και να έχει οφείλω ένα μεγάλο

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

στην Astrid Lindgren

.....................ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ