Δαιμονολογίες κάθε είδους

Η πτώση των ιδεολογιών μας στέρησε από μια βολική καταφυγή : να αποδίδουμε τη δυστυχία μας στον ιμπεριαλισμό , τον καπιταλισμό , τον κομμουνισμό.
Το αντανακλαστικό …φταίει ο …..
Έχει γίνει πιο δύσκολο.
Όμως θα’ ταν λάθος να πιστέψουμε πως η
εξαφάνιση αυτών των φοβήτρων έκανε τις κοινωνίες μας πιο σοφές .

Αντίθετα τώρα που οι μεγάλοι αποδιοπομπαίοι τράγοι έχουν χαθεί ,νιώθουμε το πειρασμό να τους αναστήσουμε με έναν υποχθόνιο τρόπο και να αποδώσουμε την κούρασή μας , τη δυσφορία μας στη δολιότητα κάποιας σκοτεινής οντότητας που μας επιβάλλει τη μυστική λογική της.

Γνωρίζουμε δε αυτό το είδος του συλλογισμού.

Η σεξουαλικότητα φαίνεται ελεύθερη ?

Μα επειδή μια άκρως ύπουλη λογοκρισία ελέγχει τις ορμές μας και τιμωρεί τους γνήσιους ελευθέριους.
Νομίζουμε πως απολαμβάνουμε μια απόλυτη ελευθερία κινήσεων?

Πρόκειται για ένα μακιαβελικό στρατήγημα της εξουσίας για να μας ελέγχει καλύτερα . Τα πάντα , ακόμα και ο ίδιος μας ο πλούτος , μαρτυρούν την ύπαρξη ενός υποχθόνιου φασισμού που απεργάζεται την ολοκληρωτική μας αποβλάκωση.

Ο homo demokraticus διατηρεί μια διφορούμενη σχέση με το δεσποτισμό : τον αποστρέφεται αλλά ταυτόχρονα λυπάται για την εξαφάνισή του .

Σε ακραίες περιπτώσεις , μοιάζει σχεδόν απαρηγόρητος που δεν είναι πια καταπιεσμένος : και τότε , ελλείψει πραγματικών εχθρών , κατασκευάζει φανταστικούς : ηδονίζεται στη σκέψη πως ίσως ζει στα αλήθεια κάτω από το καθεστώς μιας δικτατορίας , πως ξαφνικά θα αντικρίσει μπροστά του το φασισμό , προοπτική που τον γεμίζει φόβο αλλά και ελπίδα.

Έτσι , τόσο για τον Ουίλλιαμ Μπάρους όσο και για τον Αλεν Γκίνσμπεργκ…το πρώτο παραισθησιογόνο στην Αμερική δεν είναι το jaga, ούτε η μεσκαλίνη αλλά το περιοδικό Time συν τη τηλεοραση.

Ναι , υπάρχει μια συνομοσία , αλλά είναι συνομοσία της εξουσίας , του τέρατος που υποδουλώνει , του καρκίνου που οι μεταστάσεις του σας ροκανίζουν το μεδούλι ……
Υποδουλωνόμαστε ακόμη περισσότερο στο δήμιό μας όταν τον ευγνωμονούμε που δεν καταφεύγει στη βία.
Ένα καλά ρονταρισμένο κράτος δεν έχει ανάγκη από αστυνομία.
…… Η συνομωσία είναι όλα που ενσταλάζονται στο μυαλό σας και σας υποβάλλονται , εν αγνοία σας , μέσα από εικόνες , μέσα από τους κώδικες και τα μηνύματα της γλώσσας.
Το σώμα μου είναι …μια σαρκική μηχανή ….κατακλυσμένη από παράσιτα !

Η επιτυχία ενός τέτοιου λόγου οφείλεται στο μη επαληθεύσιμο χαρακτήρα του :

τίποτα δεν το επικυρώνει επειδή τίποτα επίσης δε το διαψεύδει.

Βάζει το φορέα του στο διπλό πόστο του νυκτοσκοπού και του πολεμιστή .

Α, όχι , αυτός δε ξεγελιέται : σε αντίθεση με όλους τους αφελείς , αυτός διαθέτει τα προσόντα της διαφορετικότητας και της αδιαλλαξίας .

Γνωρίζει πως το σύστημα είναι ακόμα πιο σατανικό όταν δείχνει ανεκτικό.
Όμως η πολεμική του ιαχή ….είστε όλοι σκλάβοι δίχως να το ξέρετε……. Μας καθησυχάζει !

Πιστεύει πως μας φανερώνει την Αποκάλυψη , μας μιλάει για μια ακαθόριστη καββάλα , κακόβουλη και απρόσβλητη, που συνιστά καθετί αρνητικό , το ακατανόητο.

Η ύπαρξη αυτών των δυνάμεων του σκότους μας ανακουφίζει : αφού κάποια διαβολική αιτιότητα ρυθμίζει , ερήμην μας , τα πεπρωμένα μας , δεν χρειάζεται πια να δίνουμε λόγο για τις πράξεις μας : είμαστε συγχωρεμένοι , οι συμφορές μας δεν απορρέουν από εμάς .

Μας βολεύει καλύτερα να εξορκίζουμε φανταστικά συνομωτικά κέντρα , υποσυνείδητες εικόνες και αόρατες δυνάμεις παρά να δεχτούμε τη θλιβερή , την πεζή αλήθεια :

Πως εμείς διαμορφώνουμε την ιστορία μας ακόμα , και όταν σύμφωνα με την καθιερωμένη ρήση , δε γνωρίζουμε την ιστορία που διαμορφώνουμε .

Να που , σε μια απίθανη αμπελοφιλοσοφία , βρίσκουμε και πάλι την αθωότητα των Σεραφείμ.

Πιέρ - Ιβ - Πετιγιόν , Ιστορία της Αμερικανικής Λογοτεχνίας