Σαπφώ

«Ομορφόθρονη αθάνατη Αφροδίτη,
κόρη του Δία, σου δέομαι, δολοπλέχτρα,
με πίκρες και καημούς μη,

Δέσποινα,παιδεύεις την ψυχή μου.

Μα έλα μου,

αν και κάποτε από πέρα
το κάλεσμά μου όμοι' αγροικώντας,
ήρθες, το πατρικό παλάτι αφήνοντας,
και το χρυσό σου αμάξι
ζεύοντας κι όμορφα στρουθιά πετώντας
γοργά στη γή σ΄εφέρανε τη μαύρη
παντ΄απ΄τον ουρανό με φτεροκόπημα
πυκνό μες΄τον αιθέρα.

Κι΄ως έφτασαν ταχιά, χαμογελώντας
με την αθάνατη όψη, ω μακαρία,
με ρώτησες σαν τι και πάλι να 'παθα
τι σε καλω κοντά μου.

τι λαχταρά η ψυχή μου η φρενιασμένη
τόσο πολύ να γίνει: -Ποια και πάλι
θες η Πειθώ να΄φέρει στην αγάπη σου;

Σαπφώ, ποια σ' αδικάει;

Γιατί αν φεύγει, γοργά από πίσω θα 'ρθει,
κι΄αν δεν παίρνει σου δώρα, θα σου φέρει
τωρ΄αν δεν σ΄αγαπάει, θα σ΄αγαπήσει
και δίχως να το θέλει.

Ω! έλα μου και τώρα, κι΄απ΄τις μαύρες
τις έγνοιες λύσε με, και ό,τι ν΄αληθέψει
ποθεί η ψυχή μου, τέλεσ' το, κι΄ατή σου
συ γίνε ο βοηθός μου.»