Τα πουλιά πεθαίνουν όπως κι εμείς

Τι φταίει αδελφέ μου

και μίκρυνε η καρδιά μας τόσο

που δε χωράει

παρά ένα “ πιστεύω “

και μιαν “άρνηση “.

Τι φταίει

και δε μπορούμε να μετρήσουμε τη γης

με τις δρασκελιές μας

όπως τότε ,

που σύνορα και συντεταγμένες

χωρούσανε στις απαλάμες μας

σαν δίναμε τα χέρια μετά τον πόλεμο

έξω από το καλαμένιο κάστρο

στην αυλή του Στάθη.

Όπως τότε που γελούσαμε

με την παρθενική σοφία της άγνοιας

σαν κυνηγούσαμε ένα μεγάλο πουλί

πετροβολώντας τη σκιά του στο χώμα.

Τώρα ξέρουμε

πως τα πουλιά πεθαίνουν όπως κι εμείς.

Από πείνα

ή από θάρρος.

Τι φταίει που τώρα

ώριμα αγρίμια κοιταζόμαστε

κι εσύ κοιτάζεις την καρδιά μου

κι εγώ κοιτώ τα χέρια σου……

Φοβάμαι πως ετούτο που σπιθίζει

στο φως του φεγγαριού

δεν είναι η φυσαρμόνικα

που έπαιζες

μα το μαχαίρι σου.

Μανώλη – Χρήστου Γ.Αγγελάκη