αγαπώ Εγώ - αγαπώ Εσύ

Σήμερα που σε περίμενα
δεν ήρθες
και η απουσία σου ξέρω τι μου λέει
η απουσία σου που αντηχούσε
μέσα στο κενό που άφησες
σαν ένα αστέρι.

Λέει πως δεν θες να μ’ αγαπήσεις.

Σαν καλοκαιρινή καταιγίδα
που προμηνύει τον ερχομό της κι απομακρύνεται
έτσι αρνήθηκες τη δίψα μου να σβήσεις .
Ο έρωτας εκεί που πάει να γεννηθεί ,
εκεί το μετανοιώνει .

Σιωπηλά,
νοιώσαμε ο ένας τον άλλον.

Αγάπη , αγάπη , όπως πάντα
μ’ άνθη να σε σκεπάσω θέλω , μα και να σε μαλώσω…..

Cardarelli 1936

Θέλω να σε σκεπάσω με άνθη αλλά και να σε μαλώσω…
ξεκινώ αυτό το κοινό δρόμο μαζί σου ,βλέπω ν’ ακολουθούν τα βήματά μας , πιασμένα χέρι – χέρι , όμοια με μας …
η Χαρά και η Οδύνη.
Δεν αληθεύει ότι ο έρωτας είναι μια σύντηξη ψυχών και σωμάτων …
Στην ερωτική εμπειρία ο άλλος μας διαφεύγει διαρκώς.
Στην ουσία πρέπει να είμαστε μόνοι , να νοιώσουμε τη μοναξιά για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τι σημαίνει η παρουσία άλλου.
Ο έρωτας μας φέρνει σε άμεση επαφή με το αίσθημα της μοναξιάς που είναι έντονο και απελπιστικό .
Η επίγνωση της μοναξιάς είναι κάτι που συνταράζει.
Στην ερωτική διάσταση , η συνάντηση πραγματοποιείται ανάμεσα σε δυο μοναξιές , είναι σα να έχουμε μπροστά μας την εικόνα του ίδιου του εαυτού μας που επιθυμεί.

Τη στιγμή που ζητώ από τον άλλο να αντιπροσωπεύσει για εμένα όλα όσα εγώ δεν κατάφερα να είμαι , προωθώ έναν ανεπανόρθωτο αποχωρισμό.

Είναι σα να φέρω εξαρχής μια αίσθηση απώλειας κι έτσι προσπαθώντας να κερδίσω τη χαμένη ολότητα βρίσκομαι διαρκώς σε αναζήτηση αυτού που μου λείπει.
Αυτή η αναζήτηση είναι κοπιαστική και επώδυνη , γίνεται πραγματικός « πόνος» όταν διαπιστώνει κανείς ότι μόνο ένας άνθρωπος μπορεί να με συμπληρώσει.

Μόνο ένας άνθρωπος ?

Το πώς μπορεί να γεννηθεί και να παγιωθεί μια τέτοια αντίληψη παραμένει μυστήριο.
Το σύμπαν συμποσούται σ’ ένα μόνο πρόσωπο που μπορεί να σκεφτεί και να κατανοήσει τι είναι για μας η πληρότητα ?
Λαμβάνοντας υπόψιν τα προλεγόμενα , αφήνουμε στην άκρη τη ρευστότητα του χρόνου - μια εξίσωση χρόνου – εμπειριών που ισούται με μεταβολή ?
Ισως η μεταβολή να είναι μια σκληρή λέξη στο άκουσμά της , όμως μέσα από τις εμπειρίες του χρόνου , της ύπαρξής μας , δε μεταβάλλεται ο εαυτός μας?

Μεταβάλλεται ή παραμένουμε σταθεροί ?

Οσο κι αν η κοινή λογική μιλά για μια εμπειρία κοινή για το ανθρώπινο είδος , εκείνη τη στιγμή που το βιώνεις είναι κάτι μοναδικό κι ανεπανάληπτο.
Θέλω να κερδίσω την ολότητά μου κι αν υπάρχει ένα πρόσωπο που ενσαρκώνει τη δυνατότητα να προσεγγίσω την πλήρωση, τότε αυτό το πρόσωπο γίνεται η ελπίδα μιας διαφορετικής ζωής.

Ακούμε ερωτευμένους να ανταλλάσσουν φράσεις όπως :
….χωρίς εσένα δε μπορώ να ζήσω…..

Θέλω να βάλω ένα ερώτημα

Όταν πέφτω στην αγκαλιά του άλλου πρόθυμη για όλα , στη πραγματικότητα είμαι έτοιμη να κάνω τα πάντα προκειμένου να κατανοήσω πλήρως τον εσωτερικό μου κόσμο.
Το πρόσωπο που αποκαλούμε μοναδικό μπορεί να ανακαλέσει αυτά που έχουμε μέσα μας κι από εκείνη τη στιγμή γίνεται ο εγγυητής τους.
Γι αυτό μας είναι τόσο πολύτιμος και δε μπορούμε να τον αφήσουμε να μας φύγει.

« Είσαι δικός μου – είσαι δική μου « τέτοιου τύπου δηλώσεις όταν εκληφθούν ως διεκδίκηση για ιδιοκτησία , ορθώς θεωρούνται μη πολιτισμένες – είναι αληθινές και τρυφερές όταν εκφράζουν τη ζωτική ανάγκη μας για τον άλλο.

Σ’αυτή τη περίπτωση το κτητικό επίθετο δεν έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από αυτή που έχει στην έκφραση …Θεέ μου….

Το ερώτημά μου είναι ….χρησιμοποιώντας την έκφραση …αγαπώ τη γυναίκα μου …..
αγαπώ τον άντρα μου …..
αγαπώ το/ τη σύντροφό μου ….

Αν θεωρήσουμε σωστές τις τοποθετήσεις που αναφέρω επί της ουσίας μέσω του άλλου αγαπάμε τον εαυτό μας , τις εικόνες που έχει ο καθένας μέσα του …το ίδιο του το υποσυνείδητο ….

Πως μπορεί λοιπόν το Είναι μας με τη πάροδο των χρόνων να ξεθωριάσει ;

Να καταντήσει μια ρουτίνα , καθημερινότητα …μια όπως το αποκάλεσε και ένας καλός μου φίλος …συγγενική σχέση ( έτσι απλά )…..
Αφήνουμε τον εαυτό μας να σιγοπεθαίνει ?
Καταχωνιάζουμε μέσα στο χρονοντούλαπο της ψυχής μας εικόνες που δεν έχουμε τη δύναμη να δούμε κατάματα ?
Τι συμβαίνει - τι παιχνίδι περίεργο γίνεται – ποια διαδικασία μας οδηγεί σε μονοπάτια που τα βλέπουμε αλλά δε μπορούμε να τα περπατήσουμε ?
Να συμφωνήσω με τη ρευστότητα του χρόνου ……αυτό το πάντα …περικλείει τις πιο γρήγορες – επώδυνες εναλλαγές.

Μέσα σε αυτό το παιχνίδι των λέξεων θέλει να μπει και ο Συμβιβασμός ? Μπαίνει και ο Συμβιβασμός ?

….τελικά ο φόβος μπορεί να κρυφτεί πίσω από το συμβιβασμό……

Είναι πολύπλοκο το πρόβλημα …λύση δε βρήκα…..και αν σκεφτώ για λύση …

θα καταλήξω μόνον σε μια διαπίστωση …σε μια συνιστώσα =

αγαπάμε ελάχιστα και

πάνω απ ' όλα ελάχιστα τον εαυτό μας……

Η σιωπή μου σε φωνάζει

Σιωπή
άηχη σκηνή στης ζωής την παράσταση
ένας ρόλος χαρούμενος
με φωνές
χειροκροτήματα στης αυλαίας το τέλος .

Ηθοποιός είναι ο νους και φαντάζεται
πόσο όμορφη η θάλασσα , το γαλάζιο της
καθάριο ολόλευκο σεντόνι
στου Αιγαίου το μπαλκόνι

κάτω απ’ του ήλιου το φως λάμπουν στιγμές
πλάθει ο ηθοποιός την ευτυχία
σε προσωπεία δανεικά από σκέψεις ανθρώπων
Κάτω απ’ της σελήνης τη χλωμή ματιά , στης πόλης τα βρώμικα σοκάκια
εκεί είναι η δική του αλήθεια

απολογείται εμπρός στους ανθρώπους τον ρόλο του
τι χαρά , τι ανείπωτο όφελος ,
η συγκίνησή του , ο μέγας θαυμασμός
στα χείλη του η ζωή
ο Θεός
κι αυτό σε παιχνίδι σκληρό κι ανελέητο

πόση δροσιά χρειάζεται αυτό το πρόσωπο
πόσες παλάμες να νιφτεί
να διώξει το όνειρο.

Σε μια παράσταση
ένα έργο που δε θα τελειώσει ποτέ

μου χαρίζεις πνοές κι εγώ φράζω το στόμα μου,
μου δίνεις φως κι εγώ κοιτώ κατάματα τον ήλιο και τυφλώνομαι
μου δίνεις νερό να ξεδιψάσω κι εγώ κινώ για την έρημο

ψάχνω τοπία άνυδρα να στεριώσω τα δικά μου τριαντάφυλλα
τριάντα αγκάθια , δίχως ανθούς και αρώματα

στην ψιλή καυτή άμμο στρώνω τα δικά μου παλάτια
καρτερώντας το λίβα να γκρεμίσει με μια ανάσα του το σαθρό μου Είναι.

Εκεί στης ερήμου τα αγρίμια αλυχτώ την ζωή μου αναμένοντας το γιόμα και το ξημέρωμα

Θεέ μου τι κρύο ετούτες τις νύχτες
τι αβάσταχτο λιοπύρι στου ήλιου τον ερχομό.



Η σιωπή μου σε φωνάζει
Στέφανος Βότσης

Μικρή η ψυχή , ασθμαίνει

Υπάρχουν λέξεις γραμμένες σε λευκό χαρτί , λέξεις που δε τυπώνονται απλά ....

κυριαρχούν τη σκέψη μας , τη καρδιά μας ...

μας ταξιδεύουν σε συναισθήματα πολλές φορές κλεισμένα στο πατάρι του Είναι μας ..

και εσύ τοποθετώντας τη δική σου ψυχή αρχηγό στον αγώνα της απελευθέρωσης ...οδηγείς όλους εμάς με άπλετη αγάπη ...

προς όλα τα απλά και συνάμα δύσκολα της ζωής.

Ήρθε η ώρα να μοιραστώ μαζί σας αυτά τα κείμενα ενός αγαπημένου μου ποιητή

διδάσκοντάς με , την ομορφιά και την απόλυτη αγάπη του πραγματικού....

Διότι το πραγματικό είναι αυτό που αγνοούμε ..

ο αέρας , η θάλασσα , η φύση και η προσωρινή μας ύπαρξη σε όλο το δεδομένο και μόνιμο του χρόνου.....

Μια σταγόνα γης , ένα δάκρυ θάλασσας
Αυτό μου ανήκει
Αυτό μου ταιριάζει , ένας νους σαλός , ξέπνοος ,
ένα χάδι τραχύ από χέρι δουλεμένο ,
ματωμένο στήθος εμπρός σε τούτο τον αγώνα

Τα θάρρητά μου δε φτάνουν ,
Μικρή η ψυχή, ασθμαίνει

Όσο κι αν ο ήλιος φωτίζει ,
όσο κι αν δροσιά το ευκάλυπτου μοσχοβολά

Και πορεύομαι , σαν από όνειρο,
παλεύω στα ιδρωμένα μου σεντόνια ν’ ανασάνω
Κι η ζέστη του καλοκαιριού επιμένει…

Στέκουμαι απέναντι στον άνεμο της πόλης,
να κινήσει τα δέντρα , σ΄ ένα ταξίδι χωρίς τελειωμό
Σε μια άγνωστη βόλτα , σε ξένους τόπους , σε ανθρώπους άγνωστους

Πόσο πεθύμησα να κινήσω κι εγώ !!!
να ιδούν τα μάτια μου ότι δε γνώρισαν ποτές…τούτο το ανέγγιχτο , τούτο το αθώρητο
Ο νους να γλυκάνει

Στεριές και θάλασσες , ανοίξτε μου δρόμο…το διάβα μου βαρύ ,
της γης λουλούδια χαρίστε μου τη μοσχοβολιά σας
Κι εσείς , του θεού πουλιά , κελαηδήστε χαρούμενα

Σας ψάχνει η ψυχή μου , σας ψάχνει ο καημός μου
Κι απ’ το φτηνό μου σώμα φωτιές πετιούνται
την ύλη μου , το φθαρτό μου είναι κατακαίουν

το ταξίδι αυτό μου πέφτει χρέος , όσο αγαπώ , όσο είμαι εδώ.

Στέφανος Βότσης

ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΕΚΕΙ.......;;;

ΘΕΕ ΜΟΥ ΣΥΓΧΩΡΕΣΕ ΜΟΥ......

ΤΟ ΜΗΔΕΝ

Οταν το κλειδί γυρνά τρεις φορές στη κλειδαριά......

Κάποια στιγμή μπορεί να βρεθείς σε ένα χώρο που δε θα σου επιτρέψουν κανένα σου προσωπικό αντικείμενο ,ούτε καν τα τη φωτογραφία του παιδιού σου ή την εικόνα της Παναγίας που έχεις στο πορτοφόλι σου .
Θα δουν τι φοράς και θα αρχίσουν να αφαιρούν ....τη ζώνη από το παντελόνι σου , αλυσίδες από το λαιμό σου, το κομποσχοίνη που έχεις στο καρπό του χεριού σου….βλέπεις μπορεί να αποτελέσουν βοηθητικά αντικείμενα προς αυτοκτονία.
Δε το συζητώ για κινητό και οποιοδήποτε άλλο είδος gagdet που μπορεί κάποιος να έχει μαζί του .
Μετά θα διαβείς μια ωραία πόρτα που θα τριπλοκλειδώσει πίσω σου …θα υπάρχουν κτισμένα κρεβάτια – τσιμεντένια με ένα ψευτοστρώμα από πάνω , πεταμένες στο πάτωμα κουβέρτες – συλλέγεις μία και τη βάζεις να καθίσεις .
Γύρω σου βλέπεις τοίχους με κάθε είδος καλλιτεχνίας , από συνθήματα , μηνύματα , τηλέφωνα , εξομολογήσεις έως καλλιτεχνικά αριστουργήματα .
Περιπλανιέται το βλέμμα σου διαβάζοντας ...... είναι σα να ζεις την αγωνία , την απελπισία , τη λύπη , τη μετάνοια κάθε προηγούμενου ένοικου .

….Μαμά συγνώμη ......σ’αγαπώ μαμά ….
Σπύρο σ’αγαπώ ….μη με ξεχάσεις ….ημέρες τσεκαρισμένες με τη σειρά …..

Ιστορίες κρυμμένες πίσω από μονόλεκτες λεξούλες απλές και φτωχές μα τόσο πλούσιες σε κραυγές τις στιγμής .

Οτιδήποτε θελήσεις πρέπει να πάρεις άδεια …θέλεις να πας στη τουαλέτα ,βεβαίως και επιτρέπεται , αρκεί εκείνη την ώρα να μην υπάρχει κανένας αγώνας στη τηλεόραση , σίριαλ , καλλιστεία κλπ ώστε να έρθει ο φρουρός να σου ανοίξει …και φυσικά να διαθέτεις και χαρτί υγείας , βλέπεις το δημόσιο δε μπορεί να διαθέσει χαρτί υγείας στους κρατούμενους των κρατητηρίων .. γενικά δε μπορούν να διαθέσουν τίποτα από τα είδη πρώτης ανάγκης ,ούτε καν σαπούνι ή ένα χαρτομάντηλο εάν θέλεις να κλάψεις…….
ο προυπολογισμός βλέπεις βρε φίλε ……φτάνει μόνο για τα μπόνους στις ΔΕΚΟ στους υψηλόμισθους κλπ.
Να μη συνεχίσω λοιπόν σχετικά με την αναγκαιότητα του χαρτιού υγείας , και αλοίμονο σε αυτούς που δεν έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν ή να τους φέρει κάποιος .

Να μιλήσουμε τώρα σχετικά με τη τροφή ; Ευχαρίστως …
λοιπόν αν έχεις χρήμα τρως ..αν όχι …αναγκαστική δίαιτα.
Διάβασα σε μια μικρή έρευνα που έκανα πως το Δημόσιο δίνει κάποια χρήματα της τάξεως των 5 Ευρώ την ημέρα για τροφή – τι να πω δε ξέρω , πιστεύω πως δεν ισχύει κάτι τέτοιο ,απλά αν έχεις χρήματα μπορείς να παραγγείλεις από το εκάστοτε Catering που διαθέτουν τα κρατητήρια αν δεν έχεις χρήμα …..φίλε μου τη πάτησες! Δε τρως και δε πίνεις τίποτα απολύτως !
Μπορεί να πέσεις σε κανένα φιλότιμο συγκρατούμενο ή σε κανένα φιλότιμο αστυνομικό ( το τελευταίο είναι είδος προς εξαφάνιση ) και να σου προσφέρουν κανένα σάντουιτς κανένα μπουκάλι νερό ….. δε ξέρεις ο Θεός μεγάλος είναι .

Τώρα μη περιμένετε χώρους τύπου Χίλτον …ε, μη το παρακάνουμε …μιλάμε για το έσχατο των εσχάτων ….από καθαριότητα – συνήθως αναλαμβάνουν συνεργεία καθαρισμού – βλέπεις ούτε καθαρίστριες δε μπορεί να διαθέσει το δημόσιο
Λίγο η κρίση , λίγο η λιτότητα που την ακούμε εδώ και μια 20ετία , λίγο η ανευθυνότητα , λίγο το ότι το πίσω μέρος του καθενός που κάθεται στην ωραία SATO πολυθρόνα , δε ξέρει τι του γίνεται ,όλα συντελούν στη πραγματικά προς διαφήμιση της 'ελληνικής καθαριότητας'

.

Αλήθεια εξηγήστε μου , πως είναι δυνατόν η Ελληνίδα νοικοκυρά να είναι υπόδειγμα καθαριότητας και όλη η Ελλάδα να βρωμά;

Διασκέδαση ; Πως είπατε ; Ναι , περιμένεις να σου φέρουν στο επισκεπτήριο κανένα βιβλίο

– εφημερίδες απαγορεύονται – βέβαια μπορεί μετά από ειδική έγκριση να σου φέρουν εφημερίδα αλλά πρώτα θα τη διαβάσουν οι ίδιοι τους πιθανόν και κάθε αλλαγή βάρδιας και μετά θα σου τη δώσουν ……κοίτα και το καλό κρασί ώριμο πίνετε , έτσι είναι και η είδηση!

Αχ , βρε σεις ξέχασα και το καρτοτηλέφωνο …αυτό και αν είναι διασκέδαση ….μια λίγο περίεργη διασκέδαση …διότι αν διαθέτεις ….κονέ …είσαι όλη την ημέρα στο τηλέφωνο και μιλάς …αν πας με το νόμο ( χαχαχαχ ) ..τότε περιμένεις τη σειρά σου που μπορεί να κάνεις σήμερα την αίτηση και να σου δοθεί το δικαίωμα μετά από 2 μέρες .

Βλέπεις αυτό το μπλέ της στολής σου δίνει τον αέρα του Παντοκράτορα …και ΄συ αν θες κουνήσου …..


Ακόμη μια ερώτηση μου προέκυψε – γιατί όλα τα κρατητήρια είναι στο υπόγειο; δεν υπάρχει κανένα παράθυρο , μόνο τεχνητό φως και δεν υπάρχουν και ρολόγια – χάνεις την αίσθηση του χρόνου αλλά και του τόπου .
Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι ιδανική για περισυλλογή , για μάζεμα των σκέψεων ώστε να βρεθείς εκ των πραγμάτων και του περιβάλλοντος ένα βήμα πριν την εθελοντική αυτοκτονία – σε προδιαθέτει η ατμόσφαιρα ….εκεί δίνεις πραγματικά έναν αγώνα με τον εαυτό σου πόσο δυνατός είσαι για να αντέξεις ή πόσο αναίσθητος είσαι.

Αλοίμονο σε σκεπτόμενους ανθρώπους ………..

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο σχολείο από ένα κρατητήριο για να βιώσεις τον απόλυτο εξευτελισμό της προσωπικότητάς σου , να γίνεται σκουπίδι η αξιοπρέπεια …μιλάω για αξιοπρέπεια ; πρέπει να τη ξεχάσεις ….αλοίμονο αν μπεις στη διαδικασία να σκέφτεσαι …αλοίμονο αν διαθέσεις συναισθήματα ….όχι το μόνο που μπορεί να σε βοηθήσει να αντλήσεις δύναμη είναι η αναισθησία ή η προσευχή να σε λυπηθεί ο Θεός και να σε βοηθήσει .
Δοκιμάζεσαι με τα δικά σου όρια , τα ατομικά σου …βλέπεις τον εαυτό σου δίχως καθρέφτη …νοιώθεις και συνειδητοποιείς τη δύναμή σου και τη θέλησή σου …..προσέχεις… διότι δε πρέπει να λυγίσεις …αν λυγίσεις θα συμπεριληφθείς απλά σαν ένα ακόμη στατιστικό στοιχείο .

Το μόνο σίγουρο είναι ότι παύεις να είσαι άνθρωπος.

Το περίεργο είναι ότι σου ζητούν να είσαι νομοταγείς και το ίδιο το κράτος δεν είναι ,δε θα μιλήσω για κτιριακές εγκαταστάσεις αλλά για το έμψυχο υλικό που αποτελεί το κράτος .
Με λίγα λόγια για τους αστυνομικούς. Πιστεύετε ότι υπάρχει αστυνομία ; Όχι απλά ως σώμα , διότι ως σώμα υπάρχει αλλά αστυνομία έτσι όπως ορίζεται από τους Νόμους του Κράτους.

Δική μου άποψη είναι πως δεν υπάρχει – ένα μεγάλο τίποτα – και η σχολή είναι μια σχολή , φυτώριο τεμπέληδων και υπερόπτων ατόμων που θα βγουν στη κοινωνία καλυμμένοι από μια στολή να βγάζουν κάθε τους κομπλεξικισμό που δε τους περνά στην ιδιωτική τους ζωή έχουν τη δυνατότητα να το βγάζουν μέσα από τη στολή τους.
Δεν υπάρχει αστυνομικός που να έχει γνώση του αντικειμένου εργασίας τους - κανένας - δεν υπάρχει αστυνομικός που να γνωρίζει και να είναι αυτό που θα λέγαμε στον ιδιωτικό τομέα

- επαγγελματίας αστυνομικός –

Δε μιλώ για τους βαθμοφόρους διότι αυτοί όλοι τους είναι πειθήνια όργανα του κάθε κόμματος και της κάθε κυβέρνησης που θα τους ανεβάσει στη βαθμολογική κατάταξη με μοναδικό σκοπό την οικονομική τους αναβάθμιση – με λίγα λόγια δε ξέρουν τι τους γίνεται!
Δεν αρκεί η γνώση , η τυπική γνώση να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας , η γνώση ψυχολογίας πιστεύω πως παίζει το καθοριστικό της ρόλο .
Ρωτήστε τους χιλιάδες αστυνομικούς γύρω μας που έχουμε να μας προστατεύουν , άγνωστη λέξη θα σας απαντήσουν .
Ποιος νοιάζεται εξάλλου ; Η βάρδια να περνά και ο μισθός να μπαίνει .

Υπάρχουν δύο είδη αστυνομικών – οι κομπλεξικοί και άχρηστοι της κοινωνίας που , δόξα τω Θεώ με το υπέροχο σύστημα …..κάλυψαν τα προς το ζειν……και έχουν ένα επάγγελμα με απροσδόκητα καλές αποδοχές , και οι αστυνομικοί που κάνουν τη δουλειά τους και προσέχουν – όχι γιατί το διδάχθηκαν αλλά διότι είναι Άνθρωποι – ναι δεν έχω ορθογραφικό λάθος – με Α κεφαλαίο – δεν μπορούν να αντιπαλεύουν με τη συνείδησή τους και έτσι συμπεριφέρονται σωστά .

Επαγγελματίας αστυνομικός δεν υπάρχει!!!!

Αλοίμονο σε όποιον πέσει από κακοτοπιά στα δίκτυα τους ...αλοίμονο !!