Ο άνθρωπος θεριό ανήμερο

Δε θα μπορούσα να μην μοιραστώ μαζί σας αυτό το καταπληκτικό ποίημα ....
ένα ποίημα που με άγγιξε βαθειά και ουσιαστικά......
πιστεύω ότι στην Αυγουστιάτικη ατμόσφαιρα
ταιριάζει απόλυτα.


Ο άνθρωπος θεριό ανήμερο......και η αγάπη Στέφανε....και η αγάπη !

Σα το φως της σελήνης , απ' το παράθυρο σου μπαίνω
κι αναζητώ στη ζέστη του καλοκαιριού την ψυχή σου



περιπλανιέμαι διπλα σου κι ανασαίνω να μ' ακούσεις
μες στο σκοτάδι ,


φωτεινές πυγολαμπίδες τα μάτια μου σε ψάχνουν
στο νου μου βαζω την αγάπη


κι ευθύς το νυχτέρι μου γίνεται ολόδροσο
σε σένα μιλώ , μη χαμηλώνεις το βλέμμα ,


μονάχα βρες το θάρρος και κοίταξέ με
κοίτα βαθιά , στην ψυχή μου όλα προσμένουν,


όλα καρτερούν να φωνάξει της νύχτας η σιωπή
να ξυπνήσουν τα πουλιά , να μαλακώσουν οι έχθρητες


να μερέψει το ήλιου το φως
κι αν δε το μπορείς μη μου το λες...μη μολογάς τούτη τη δειλία


μόνο πολέμα



τούτο που σου ζητώ ,
πιότερη αξία έχει
κι απ τον άνεμο που σε γεμίζει πνοές
μη παρατάς τη ζωή σου


κι ο θεός τα χρώματα δε τα'δωσε άδικα



έτσι στόλισε γαλάζιες τις θάλασσες , γαλάζιους και τους ουρανούς
να μη θυμώνουν μαζί του


στόλισε πράσινα τα δέντρα , και τη γης, της εποχής ανάλογα, χρώμα της έδωκε...
έκαμε το στάρυ χρυσό , σαν να του αξίζει ...


πήρε μπογιές και χρωμάτεψε τη λύπη , τη χαρά , τον κόπο....
αλλού μαύρα , αλλού άσπρα κι όλα μαζί τα έλουσε με τη δική του αγάπη...

κι άφηκε τελευταίο τον άνθρωπο το δικό του χρώμα να ορίσει , το δικό του φώς ...
έχεις μυαλό του είπε ...


φρόντισέ το...


μη μ' αδικείς , ο κόπος μου μεγάλος κι ο πόνος αχώρετος σ' όλη την πλάση...
κι ο άνθρωπος θεριό ανήμερο...


όπου η καρδιά περίσσεψε , θεός βασιλεύει....





Στέφανος Βότσης
Ο άνθρωπος θεριό ανήμερο