Είσαι παντού αλλά εγώ δεν υπάρχω.

Είσαι παντού αλλά εγώ δεν υπάρχω.

Πρέπει να σ’αγαπώ πολύ για να υποφέρω.

Τα δεινά του έρωτα διαποτίζουν ολόκληρο το Είναι του ανθρώπου , είναι σαν ανοιχτή πληγή στη σάρκα του.
Η ψυχολογική αίσθηση της ένωσης , της σύντηξης με τον άλλο καθιστά , αυτόν τον άλλο , κεντρικό σημείο της ύπαρξης μας , μέρος του εαυτού μας.
Έτσι στην απομάκρυνση , την έλλειψη του άλλου , ο ερωτευμένος είναι αφάνταστα ευαίσθητος .
Ακόμη και αν ο άνθρωπός μας είναι κοντά μας , η αίσθηση της παρουσίας του έχει διακυμάνσεις.
Στην κατάσταση του έρωτα αλλάζει η ψυχική μας ιδιοσυστασία με επακόλουθο να αλλάζουμε κατά την ένωσή μας με το αγαπημένο μας πρόσωπο.
Ας προσπαθήσουμε όμως να δούμε πως ξεκινά μια σχέση ?
Από φαντασίωση .
Όταν λέμε στον /στην αγαπημένο/η μας …αυτή τη μαγική λεξούλα Σ ‘ΑΓΑΠΩ στη πραγματικότητα τι κάνουμε ?

Βάζουμε τη βάση για να εξιστορήσουμε το μέρος των φαντασιώσεων που αφορούν αυτό το πρόσωπο.
Αυτή η φαντασίωση του έρωτα είναι καθαρά δική μας επινόηση , γιατί ως εκείνη τη στιγμή δεν έχουμε γνωρίσει την πραγματικότητα του άλλου.
Έχουμε ονειρευτεί με ανοιχτά μάτια , έχουμε πλάσει μια ολόκληρη ιστορία , οπότε όταν δηλώνουμε τον έρωτά μας δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να επιβεβαιώνουμε τη δική μας εσωτερική ζωή.
Θέλουμε να ζωντανέψει η φαντασίωση και ο πόθος μας , να μεταφερθεί ο λόγος σε απτή διάσταση και να τα θέσουμε όλα κάτω από το ..... βλέμμα του άλλου
Με λίγα λόγια εκθέτουμε ανοιχτά τον εαυτό μας …. με κίνδυνο την απόρριψη.

Τι γίνεται όταν γινόμαστε αποδεκτοί ?

Τότε μπαίνει ο μέλλοντας .

Αυτή είναι η βασικότερη αλλαγή , είναι η σύγκρουση με την πραγματικότητα , η ώρα των πράξεων.

Πιστεύω ότι η ερωτική εμπειρία είναι η πιο καθοριστική για τη διαμόρφωση του ανθρώπου , γιατί μέσα απ’ αυτήν προσεγγίζουμε το αίσθημα της πληρότητας στη ζωή μας .
Δε θα ήθελα να αντιτείνουμε με δόση κακεντρέχειας …ότι πρόκειται για σωματική πληρότητα.
Αυτό που πραγματικά μας δίνει ο έρωτας είναι η ψυχολογική ολότητα – διότι το ψυχολογικό κενό είναι αυτό που δημιουργεί τις προϋποθέσεις.
Στην πραγματικότητα δε πιστεύω να καλύπτεται απόλυτα και παντοτινά το κενό.
Μόλις γευτούμε το αίσθημα της πληρότητας - θα ξέρουμε που οφείλεται το κενό.
Μας δίνει την εμπειρία να αναγνωρίσουμε , έξω από εμάς , την αιτία του αισθήματος του ανολοκλήρωτου.
Ο κίνδυνος σ’ αυτό το αίσθημα της ολοκλήρωσης έγκειται στο γεγονός ότι είναι δυναμικό και όχι στατικό.
Καθώς ωριμάζουμε ψυχολογικά , διαρκώς μεταμορφωνόμαστε και ενδέχεται να φτάσουμε σε ένα σημείο όπου να μη μας καλύπτει πλέον το αγαπημένο μας πρόσωπο , να μη γεμίζει το κενό που νοιώθουμε.
Αυτό είναι το δραματικό στοιχείο που αντιμετωπίζουμε στις ερωτικές μας σχέσεις.

Και να , το γιατί :

Η ερωτική εξομολόγηση εκλαμβάνεται πολλές φορές ως πρόθεση για κατάκτηση του άλλου - αν ο άλλος αντιπροσωπεύει κάτι που λείπει από εμένα , πρέπει να το αρπάξω , να το κλέψω από τον κόσμο …διότι αυτό που επιθυμώ δε μου προσφέρεται αυθόρμητα …άρα πρέπει να το αποσπάσω με τη δύναμή μου.
Μόλις αποκτήσουμε το πρόσωπο που μας δίνει την αίσθηση της πληρότητας , αρχίζουμε να αντιμετωπίζουμε με τρόμο , πόνο και αγωνία τη πιθανότητα να το χάσουμε.
Ο έρωτας χαρακτηρίζεται από την εναλλαγή της απομάκρυνσης και της επανεύρεσης…από την ασίγαστη ανάγκη να επιβεβαιώνουμε το κεκτημένο , να λέμε ….είσαι δικός μου για πάντα !......ενώ την ίδια στιγμή υπάρχει μια φωνή μέσα μας που ψιθυρίζει …πως δεν είναι έτσι.
Η ουσιαστική σχέση δεν είναι κάτι που κερδίζεται μια κι έξω …αλλά απαιτεί συνεχή προσπάθεια.
Τη στιγμή που ανακαλύπτω , τι θα πει να γίνομαι ένα με το αγαπημένο πρόσωπο συναισθάνομαι και τη μοναξιά μου.
Η εμπειρία της ένωσης πηγαίνει χέρι με χέρι με την εμπειρία του χωρισμού.
Είναι σαν κάποιος υπαρξιακός νόμος να μας έχει καταδικάσει στην αναπόφευκτη γνώση που λέει ότι βρίσκω …σημαίνει και χάνω.
Εάν λείπει αυτό το στοιχείο του δισυπόστατου , όταν υπάρχει φαινομενική σιγουριά …..τότε δεν υπάρχει ζωτική σχέση.
Όσο πιο βαθύς είναι ο δεσμός , όσο πιο απαραίτητοι νοιώθουμε ο ένας τον άλλο , τόσο πιο έντονα ζούμε το φόβο της απώλειας.
Κατά βάθος ξέρουμε ότι είναι μια …αυταπάτη….ότι το αίσθημα της πληρότητας μας το εγγυάται ο άλλος. Πρέπει να υπάρχει και να υπονοείται η παραδοχή της απόστασης και της διαφορετικότητας .
Μια βαθειά και ειλικρινή σχέση προϋποθέτει αυτή τη παραδοχή.
Η ψυχική απόσταση εξάλλου είναι αυτή που επιτρέπει τη συνύπαρξη του ζευγαριού , γιατί ο ένας βιώνει τη παρουσία του άλλου , ο οποίος όμως είναι απών λόγω του ότι είναι , διαφορετικός.
Κάθε σχέση καθρεφτίζει το δικό μας επίπεδο ωριμότητας.
Δεν υπάρχει άλλη σχέση που να χαρακτηρίζεται από τόσο μεγάλη αλληλεπίδραση .
Δυο άνθρωποι που αλλάζουν πλησιάζοντας ο ένας τον άλλο , αισθανόμαστε να μας διαποτίζει κάτι - καινούργιο –
και κάτι - παλιό -
Το καινούργιο είναι η μεταμόρφωση που συντελείται και το παλιό είναι η ανάκτηση της υποκειμενικότητας στη σχέση , αυτή που έχτισε τον έρωτα και του έδωσε ποίηση.