Ιοκάστη - α΄μέρος

Η Ιοκάστη , σπουδαίο μυαλό αλλά μέτρια εμφάνιση.
Μια ενθουσιώδεις νέα , με σύνθετο μυαλό αλλά τραγική συναισθηματική πορεία.
Μια πορεία που ίσως τροφοδοτήθηκε από τις δυσάρεστες εμπειρίες στο γάμο της , με μια σειρά από γενικεύσεις που στόχο είχαν τη δημιουργία του άβατου στη καρδιά της.

Αυτό το προικισμένο ( κατά τα λεγόμενα των
υπολοίπων )άτομο συνδύαζε τη συστολή με μια τόλμη που κατέπνιγε κάθε τάση για κοκεταρία - ένιωθε κανείς ότι αν ήταν ωραιότερη θα είχε αισθήματα αντί για ιδέες .

Κι ενώ ήταν αρκετά όμορφη , είχε πλήρη άγνοια όλων εκείνων των μικρών τεχνασμάτων με τα οποία κρύβουν οι γυναίκες τις μικρές ατέλειες …μετατρέποντάς τες μάλιστα σε χαρίσματα.

Η πραγματικότητα ήταν αλλού :
ένα μυαλό για τις πιο εύστοχες γενικεύσεις ,αλλά χωρίς διορατικότητα σε ότι αφορούσε τα πιο ευαίσθητα σημεία της.
Η ικανότητά της να ψυχολογεί , τη πρόδιδε στα θέματα που εξυπηρετεί τις περισσότερες γυναίκες κι ένιωθε κανείς ότι η εξυπνάδα της δε θα καθοδηγούσε ποτέ στη καρδιά της.

Η ματαιοδοξία ικανοποιείται με τη πιο πρόχειρη δίαιτα – δεν υπάρχει πιο απαιτητικός ουρανίσκος από την έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό μας.

Για έναν φιλόδοξο νέο η ενθάρρυνση μιας έξυπνης γυναίκας είναι το σύμβολο κάθε επιτυχίας – όταν αρχίσει να αποκτά πάτημα , δε χρειάζεται αυτή τη στήριξη.
Η αίσθηση της πνευματικής ισοτιμίας είχε ικανοποίηση την ωμή φιλοδοξία του, αλλά όσο αυξανόταν η αυτογνωσία του τόσο τον έκανε να συναισθάνεται τη κατωτερότητά του.
Υπάρχουν στιγμές που ένας άντρας κολακεύεται από την ηθική ανωτερότητα μιας γυναίκας , η πνευματική υπεροχή όμως δεν είναι ποτέ ιδιαίτερα κολακευτική .

Η εξυπνάδα στη γυναίκα πρέπει να είναι απλώς η άλλη όψη της ομορφιάς.

Η ατμόσφαιρα της ζωής , μουντή και μελαγχολική με μια αίσθηση δυσφορίας …..αν συνέχιζαν έτσι τα πράγματα ίσως να αναγκαζόταν κάποια στιγμή να στερηθεί το προνόμιο να πλήττει μέσα στους τέσσερις τοίχους.

Η ματαιότητα των αλλαγών και των στερήσεων την έκαναν όλα να φαντάζουν ανάξια λόγου.

Η αίσθηση ότι όσο πιο γρήγορα καθάριζε ο ορίζοντας , εξαλείφοντας τα περιττά . την έκανε να νιώθει όλο και πιο απίθανο να έρθει ι πιο κοντά η θέα της μοναδικής προοπτικής που την συγκινούσε.

Υπάρχουν στιγμές που η αφοσίωση μιας γυναίκας που δε μπορείς να παντρευτείς είναι εξίσου οδυνηρή με μιας γυναίκας που δε τη θέλεις.

Η μοίρα παίζει μαζί μας διαφορετικό παιχνίδι αισθήσεων και παραισθήσεων …..

Τον αγάπησε και τον αγαπούσε με την ήρεμη τρυφερότητα που αποκτά όγκο και βάθος καθώς πλησιάζει στην εκπλήρωσή του.

Ήξερε ότι θα είναι δίπλα του για όλη της τη ζωή.

Όταν μιλούσε ήταν πράγματι υπέροχος.

Ήταν εκείνο το πρώτο διάστημα που ένιωσε κάτι …σαν αγάπη αν και τότε ακόμη το αίσθημα το ζούσε …στα διαλείμματα …..

Αργότερα όταν η ιδέα να αγαπηθεί από αυτόν τον άντρα έγινε πραγματικότητα η σαρκική επιθυμία παραγκωνίστηκε από την απόλυτη πνευματική έλξη.

Η τρυφερότητα που ένιωθε …..δημιούργησε στιγμές που εμπεριείχαν εκνευρισμό επειδή την έκανε να συνειδητοποιεί πόσο μικρό ήταν το δικό της δυναμικό των αισθημάτων .

Τα χαρακτηριστικά του δικαιολογούσαν απάνθρωπα το σφετερισμό.
Έχει την ομορφιά εκείνη που προέρχεται από τον ευτυχή εναρμονισμό προσώπου και πνεύματος.
Το πρόσωπό του και ο νους του μοιάζουν σα τη Δικαιιοσύνη στο θρόνο της , ζωγραφισμένη από φλωρεντινό ζωγράφο.

Αντιπροσώπευαν ο ένας για τον άλλο , το κλείσιμο του ματιού το βάδισμα κάτω από το ίδιο φως , την αναπνοή του ίδιου οξυγόνου….

Δεν ήταν του χαρακτήρα του να είναι σκληρός χωρίς λόγο , δεν της είχε δώσει κανένα πιο απτό δικαίωμα πάνω του , από τα να φαντάζεται ότι την αγαπά.
Δε φιλοφρονούσε να αφήσει όλεθρο στο περάσμά του , αν έριξε αυτός το σπόρο σίγουρα ήταν δουλειά της Ιοκάστης η καλλιέργεια των σπαρτών.

Όχι , η Ιοκάστη δεν επέτρεψε στον εαυτό της να γίνει τρόφιμος της γαλαντομίας του και ο ίδιος γνώριζε ότι δεν είχε καμιά διάθεση να ζει με το πενιχρό αντίτιμο των συναισθημάτων της.

Απλά τρέφονταν από το πάθος τους , η πολυτέλεια που επέτρεπε αυτό το πάθος τους έκανε να πιστεύουν ότι κατείχαν το μυστικό της αλχημείας.

„ Μπορεί να μη σε ξαναδω ποτέ ” της είπε

Το βλέμμα της με μυστηριώδη λάμψη εκτυφλωτικά δυνατά όρθωσε τη φράση :
„ Εγώ θα σε βλέπω πάντα ! ”

Φεύγω για να είμαι πιο κοντά σου !

Ήξερε πως δε θα άνοιγε αυτή η πόρτα αλλά μέσα από τη χαραμάδα όλα αυτά τα χρόνια ένα άσβεστο φως θα έριχνε τη δέσμη του στο παρελθόν και λίγο λαδάκι στη μνήμη.

Αντίθετα με τους εραστές που προσφέρουν όλους τους χυμούς τους κρατώντας μόνο ξερά φύλλα για τον εαυτό τους, η Ιοκάστη είχε φυλάξει τη πολύτιμη σοδειά της γι αυτή τη κρυφή , τρυφερή μυσταγωγία.

Τον φόβιζε αυτός ο πλούτος που κρατούσε στα χέρια του , η υπεραφθονία των σκέψεων και των συναισθημάτων τα έβλεπε να μεταμορφώνονται ξαφνικά από κάποια αλχημιστική διεργασία , σε χρυσάφι.

Τα αισθήματά του γι αυτήν είχαν γίνει ζωτικό κομμάτι της ύπαρξής του , ώστε όταν βρίσκονταν κοντά της αναπροσαρμοζόταν ανεπαίσθητα η οπτική γωνία του και τα ανάκατα φαινόμενα της εμπειρίας έμπαιναν ευθύς στη σωστή τους θέση , σα ψηφίδες.

Την αγαπούσε.

Η επιφυλακτικότητα σε ορισμένους χαρακτήρες υποδηλώνει απλώς το κλείδωμα άδειων δωματίων ή την απόκρυψη δυσάρεστων φορτίων .

Κλειστή πόρτα , στο ιερό άβατο.