΄Ανοιξα.... τα εισερχόμενα μηνύματα .....

Άνοιξα τα εισερχόμενα μηνύματα - και εμφανίστηκε το όνομα σου -
μήνυμα 8 .17 πμ

με το δάκτυλο πάνω στο κέρσορα σκέφτηκα – κλάσματα δευτερολέπτου να ανοίξω ?

Μετά απ’ αυτό το σκληρό σου ….Αντίο …υπήρχε κάτι ακόμη να μου πεις ?
Πως μπορούσα να κρατηθώ και να μην πατήσω ..αυτή τη μικρή δίοδο που τόσο καιρό μου έδινε την απόλυτη ευτυχία …Απόλυτη ?
Απόλυτη ….μέσα από μια οθόνη ?

Άσε, θα το σκεφτώ αργότερα…πάτησα ….
…………………..

σαν ελαφρύς αέρας , σαν χάδι παιδικό , το βλέμμα του πάνω σου στάθηκε.

Και στάθηκε σε τούτα τα δυό σου μάτια , που αστράπτουν , που φεγγοβολούν , στης νύχτας το σκοτάδι οδηγούν τα βήματά του , να μη σκοντάψει στις παγίδες , να μη παραπατήσει.

Σε τούτα τα δυο μάτια , στα δυό σου πέλαγα... εκεί στάθηκε ο νους του...

στις δικές σου θάλασσες , στα ονειρεμένα σου ταξίδια μήτε ο Οδυσσέας δε σε φτάνει κι οι άνθρωποί σου , σύντροφοί του , συνταξιδιώτες σου ψυχή μου αθάνατη.

Στα φουρτουνιασμένα σου κύματα , να μην παλεύεις μόνη , να σου αλαφρύνει το βάρος της πικρής σωτηρίας ,στην αρμύρα σου , σ' αυτή τη γλυκειά σου γεύση....

δυο λόγια δε σου φτάνουν , δε σου αρμόζουν , δε σου πρέπουν ,

δε σου πρέπει τίποτε παρά μόνο του θεού ο άφθαστος έρωτας , η δική του αγάπη , η αμόλυντη ματιά του...

να σε συντροφεύει... ανάξια για σένα των ανθρώπων η παρέα...το βλέμμα του πάνω σου στάθηκε...κι ενοιωσε την καρδιά του να μεγαλώνει...

σαν το μικρό παιδί που δειλά αναζητά της μάνας το χέρι στην πρώτη του βόλτα , σε τούτο τον κόσμο , τον τραχύ...

και περιμένει εκεί ... να του δείξεις τους ανθρώπους , την αγάπη , τον έρωτα ...

δείξε του την περήφανη ψυχή σου , την αθώρητη καλοσύνη σου , τον λυγμό σου...

δείξε του τί να προσέχει...στη δική σου γη , στα χνάρια σου επάνω , στα δικά σου πατήματα... σπαρμένα λουλούδια πολύχρωμα του αίμα του , πληγιασμένα , γερμένα στου αγέρα την μανία...

σε μια σιωπή που φωνάζει , πέρα απ' την δική της κραυγή...

δυο κουβέντες δεν είναι για σένα , με δυο κουβέντες δεν ανθίζει το σύμπαν , δε γαληνεύει η θάλασσα....

Όλα αυτά τα ..του…. δικά σου , τα υπόλοιπα δικά μου …..
Όλα αυτά τα ..του…εσύ , και εγώ …..?
Μπορώ να είμαι όλα αυτά που ως ύμνο αναφέρεις ….πόσο βάρος μου εναποθέτεις ….τολμώ να ονομάσω την Αγάπη σου βάρος ……μα ,
πίστεψέ με …είναι ασήκωτο αυτό το φορτίο .

Και όμως εγώ στέκομαι ..και εσύ τρεις φορές με έδιωξες ….τρεις φορές μου έκλεισες τη πόρτα …και εγώ στέκομαι …αγέρωχη να περιμένω…

Η συνοχή μου χάθηκε , επήλθε αποσύνθεση …μια παράξενη διαύγεια που πηγάζει από απόγνωση ...ένοιωσα σα μαριονέτα που την εξυψώνεις και μετά την αφήνεις στα βράχια να γκρεμοτσακιστεί.

Αποσβολωμένη , πνιγόμουν από ερωτηματικά …σύμβολα της απόπειρας του νου , να συλλάβει το χάος …Γιατί σε μένα ? Γιατί τώρα ?.......

Με το μυαλό μου ερευνούσα το παρελθόν ,ψάχνοντας για σημάδια , οιωνούς ώστε να αιτιολογήσουν το παράλογο που με κυκλώνει ..
κάτι ….μια δικαιολογία …κάτι που θα είναι βάλσαμο στη πληγή μου …..

Κάτι που μπορεί αυτές τις σκόρπιες τελείες και παύλες της ζωής μου να της ενώσει…..

Η αποχώρησή σου …τόνισε την ανεπάρκεια του συνειδητού νου.

Στράφηκα και πάλι προς τη μοίρα …ένοιωσα άλλη μια φορά τη θεία φύση της προέλευσης του έρωτα …έψαξα μόνη μου να βρω σε τι έφταιξα .......

…θέλησα να κρατήσω τον έρωτα στη ζωή μου κι όμως τον σκότωσα .
Το έγκλημα το είχα υποστεί χωρίς να καταλαβαίνω ότι εγώ το διέπραττα ….τώρα αναζητούσα το αδίκημα ….δεν ξέρω όμως τι ακριβώς έκανα ….έτσι ομολόγησα τα πάντα.

Έγινα κομμάτια ψάχνοντας να βρω μέσα μου ….δεν άντεχα να βλέπω το πρόσωπό μου στον καθρέφτη …ζούσα μια τραγωδία στη θεατρική σκηνή του μυαλού μου …όσο …και να πάλευα η μοίρα με είχε καταραστεί …όχι στην εξωτερική ζωή ….αλλά μέσα μου …στα σωθικά μου ……

Εσύ το …του …και εγώ όλα τα υπόλοιπα ……λόγια από σένα….. εσύ που τρεις φορές γύρισες .....έφυγες ……

Λόγια δικά σου …για τα μάτια μου …αυτά που ποτέ δε χαμήλωσαν …σε κοιτούσαν εκεί ψηλά….. τυφλωμένη από τη λάμψη……. ενός Βυζαντινού Αυτοκράτορα

Σηκώσαμε άγκυρα για το ταξίδι μας …τη φοβήθηκες τη θάλασσα…

Εσύ το αγοράκι με τα κοντά παντελονάκια …γυρνώντας από τα ψώνια ή τη βόλτα στη πόλη …πριν την επιστροφή στο σπίτι …άναβες το κεράκι σου στον Αγιο Μηνά…ένα κεράκι που έλιωνε ….όπως λιώνει τώρα η ψυχή σου ….λιώνει από αγάπη …αγάπη προς το Θεό ……που έχει απλώσει το δίχτυ πάνω σου ……σε προστατεύει ......

Περιμένεις να σου δείξω τους ανθρώπους , την αγάπη , τον έρωτα …..σε κάθε μου βήμα έστρεψες τη πλάτη σου …..φοβήθηκες ………?

Έτρεξες να κρυφτείς ……σε μια σιωπή που ουρλιάζει ….μου διαπερνά το μυαλό …το είναι μου …..και καταδίκασες εμένα σε μια κραυγή που σιωπά ….δεν έχει ήχο ……στέκεται αγέρωχα να περιμένει


……σταμάτησέ μου τη καρδιά και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι
και αν κάνεις το κεφάλι μου συντρίμμια… στάχτη …εγώ μέσα στο αίμα μου θα σ’ έχω πάλι……( στίχος από Ράινερ Μαρία Ρίλκε )