Πόλη σε ποίηση

Το ξημέρωμα της Κυριακής με βρήκε καθισμένη σε ένα παγκάκι κάτω από το Λευκό Πύργο.

Ποτέ δεν είχα αυτή τη πόλη με αγάπη στο μυαλό μου - για κανέναν ιδιαίτερο λόγο - ίσως για πολλούς …..

Βλέπεις η καταγωγή μου από Πειραιά , υπάρχει μια αντιπαλότητα ….ερυθρόλευκο …με ασπρόμαυρο

Καθισμένη στο παγκάκι βλέποντας μπροστά μου ….τη Θεσσαλονίκη …να ανοίγει τα χέρια της , την αγκαλιά της στο θερμαϊκό …αυτή η καμπύλη που σχηματίζει …σα να σου λέει …έλα να σε κλείσω μέσα στην αγκαλιά μου , θα νοιώσεις ασφαλής.

Πέρασαν αλλόκοτες σκέψεις ...χορεύοντας μέσα στο μυαλό μου , η μια πίσω από την άλλη ….σκέφτηκα την Ελένη ….μια αντίπαλος μου Θεσσαλονικιά για τη καρδιά ενός συμφοιτητή μας ….Θεέ μου , τι όμορφη γυναίκα …δε θα ξεχάσω ποτέ τα σχόλια συμφοιτητών που έλεγαν ….Θεσσαλονικιά παιδί μου …φαίνεται από μακριά …

Τη Μαρία , φίλη μου , γνήσια κοπέλα από σπίτι …όσες φορές έτυχε να διανυκτερεύσω ή να διανυκτερεύση αυτή σε μένα , σηκωνόταν το πρωί .....ακόμη και μετά από ξενύχτι , τίναζε τα παπλώματα , ελληνικό καφέ , τσιγαράκι …… αυτό το γνήσιο ελληνικό …και το κυριότερο …να γυρίσουμε και το φλυτζάνι …να δούμε βρε παιδί μου …αυτό το Συνταγματικό θα το περάσουμε τελικά ;

Τι ωραία που χαράζει ….σιωπή θανάτου …στο πιο κεντρικό σημείο της Θεσ/νίκης , μπορούσες να ακούσεις το παραμικρό …..μέσα όμως σε αυτή τη σιωπή άκουγες το θερμαϊκό να αναστενάζει , ένοιωθες τα αναφιλητά του …και αυτό το δροσερό αεράκι ερχόταν να σου δίνει απαλά χαστούκια …να σε ξυπνά……επ ….που είσαι;

Αλήθεια που είμαι στο παρελθόν – στο παρόν – στο μέλλον ;

Καθισμένη σε ένα παγκάκι - βλέποντας μπροστά μου, τα κιόσκα για την επικείμενη έκθεση βιβλίου ….τη θάλασσα βαθειά και ήρεμη …..το βλέμμα μου να φεύγει προς τη γραμμή του ορίζοντα …και να μη μπορώ να τον βρώ…..

Σπάνια είμαι από αυτή τη πλευρά …συνήθως βρίσκομαι από την απέναντι …εκεί κοντά στον Όλυμπο βλέποντας τα φώτα τούτης της πόλης ..πυκνές πυγολαμπίδες ….πυκνά σπίτια ….πυκνοί άνθρωποι … πυκνές σχέσεις ;

Τι απόλαυση αυτό το ξημέρωμα ….σε μια πόλη …που πάντα την έβλεπα εχθρικά ….υποτιμητικά …δεν υπήρχε αιτία …μη με ρωτήσεις το γιατί …έτσι απλά ..από ένστικτο.

Και όμως αυτό το ξημέρωμα την ερωτεύτηκα …πριν καταλήξω σε αυτό το παγκάκι ..ήμουν στα κάστρα …τελικά βρε Θεσσαλονίκη μου, τι είσαι ;

Μια Ευρωπαϊκή πόλη , συμπρωτεύουσα , ανατολή , δύση …τι είσαι;

Θέλω να ανάψω ένα τσιγάρο….έχω χρόνια να καπνίσω ….μέσα σ’αυτή τη σιωπή θέλω να φωνάξω ….πόσο σ’αγαπώ

Ναι , μη με ρωτήσεις το γιατί …έτσι απλά …όσο απλά σου γυρνούσα τη πλάτη τόσο απλά θέλω να σε σφίξω τώρα …να ρουφήξω όλη σου την αγάπη…
Φαντάζεις σα Βυζαντινή Αυτοκράτειρα …σίγουρη για τον εαυτό σου …τόσο σίγουρη ώστε να απλώνεις και να μοιράζεις την αγάπη σου ....δίχως να φοβάσαι τίποτα…

Αλήθεια πόσο γυμνή είσαι …πόσο αληθινή …πόσοι πολιτισμοί πλέκουν αυτή την ομορφιά σου ..πόσα δε γνωρίζω για σένα …νοιώθω το αεράκι να με σπρώχνει ακόμη πιο βαθειά στην αγκαλιά σου …..

Ξημέρωσε για τα καλά ….φως …η πρώτες αχτίδες του ήλιου καθρεφτίζονται στα νερά σου ….κάποιοι βγήκαν για το πρωινό τους περίπατο … οι καμπάνες των εκκλησιών σου μας καλούν …..δε μπορώ να σηκωθώ …είμαι μαγεμένη ….

Σε αγάπησα Θεσσαλονίκη μου έτσι απλά αυτό το ξημέρωμα της Κυριακής