Ωραίος θάνατος ...να χαμογελάς

Δεχόμαστε την ευτυχία πιο εύκολα όταν προκύπτει μέσα από κάτι που μπορούμε να το ελέγξουμε, κάτι που το κατορθώνουμε με μεγάλη προσπάθεια και με βάση τη λογική .
Η ευτυχία στην οποία όμως είχα φθάσει δεν έχει – είχε - επέλθει επειδή το είχα φιλοσοφήσει σε βάθος , δεν ήταν απόρροια προσωπικού επιτεύγματος .
Εκπορευόταν απλώς το ότι , χάρη σε ένα θεόσταλτο θαύμα , είχα βρει έναν άνθρωπο που η συντροφιά του ήταν για μένα πολυτιμότερη από την παρέα σχεδόν όλων των άλλων στον κόσμο.
Αυτή η ευτυχία είναι επικίνδυνη , επειδή ακριβώς της έλειπε η αυτάρκης μονιμότητα.
Η δυσκολία να αποδεχτούμε αυτή την ευτυχία , που πιθανόν να προκαλούσα και εγώ σε αυτόν τον καταπληκτικό άνθρωπο , να αποδεχτεί αυτή την ευτυχία που ένοιωθε , οφειλόταν στο ότι δε συμμετείχε στην αιτιακή ακολουθία από την οποία παραγόταν , άρα δεν ασκούσε έλεγχο στο στοιχείο που προσέδιδε ευτυχία στη ζωή μου ή στη ζωή του .

Μου φαινόταν σαν κάτι που το είχε διευθετήσει ο Θεός και κατά συνέπεια , συνοδεύεται με τον αρχέγονο φόβο της θείας νέμεσης.

Ο Προύστ αναφέρει την ιστορία του Μωάμεθ Β’ που , όταν διαισθανόταν ότι άρχιζε να ερωτεύεται κάποια σύζυγο από το χαρέμι του , διέταζε αμέσως να τη σκοτώσουν , επειδή δεν ήθελε πνευματικά να ζει δουλωμένος σε κανέναν.

Εγώ η –δυνατή- είχα βγει από τη κάμαρη μου – με έβγαλες από τη κάμαρη μου και άρχισα να ερωτεύομαι , να τρέχω …….
διατρέχοντας έτσι και τον κίνδυνο ,ένας κίνδυνος που συνδέεται άρρηκτα στο να βασίζεις τη ζωή σου σε άλλους…..

Άγχος ….να είσαι ερωτευμένη ….ένα άγχος που βασίζεται να είμαι σε θέση να βρίσκομαι σε επαγρύπνηση αντοχής και αξιοπρέπειας ώστε όταν η πηγή της ευτυχίας στερέψει , μπορούσε και μπορεί εύκολα να στερέψει , να μπορώ να διαχειριστώ τον εαυτό μου.
Στο απόγειο λοιπόν του έρωτα αισθάνθηκες την ανάγκη να τον τερματίσεις, για να μην δούμε τη λήξη του να υποκινείται από τον άλλο από δυσκολίες , από την ρουτίνα …..

Δύσκολο να είσαι γενναίος , δυνατός στη πράξη …..Θεέ μου πόσο απέχουν τα λόγια , οι ωραίοι στίχοι , τα τραγούδια …από τη δύναμη της υπαρκτής πράξης.

Μερικές φορές κυριαρχούσε μέσα μας , μια παρόρμηση να σκοτώσουμε το ειδύλλιο μας – εμφανής στους άσκοπους καβγάδες μας – να σκοτώσουμε ότι έχουμε πριν φτάσουμε στο φυσικό τέλος .

Σε κάθε ερωτική ιστορία επικρεμάται η ίδια απορία – πως θα τελειώσει ;

Είναι παρόμοιο ….όταν είμαστε σώοι και αβλαβείς να προσπαθούμε να φανταστούμε το θάνατο .
Υπάρχει διαφορά όμως ανάμεσα στο τέλος της ζωής και στο τέλος του έρωτα – στο πρώτο – υπάρχει η ανακουφιστική σκέψη ότι δε θα αισθανόμαστε τίποτε μετά το θάνατο -
Ο ερωτευμένος δεν έχει τέτοιου είδους παρηγοριά - διότι το τέλος του έρωτα σε σημαίνει το τέλος της ζωής………

Ποιας ζωής όμως ;

Πόσο επικίνδυνο να συνδέεις έρωτα και ζωή ….τι τρομακτικό και μόνο στο άκουσμα.

Τα κακό με την ευτυχία είναι ότι επειδή σπανίζει τόσο , καταλήγει να μας γεμίζει με τρόμο και με άγχος ….

Ζώντας στον τετελεσμένο μέλλοντα , θέτουμε ως υπόδειγμα μια ιδεώδη ζωή για να αντικρούσουμε το παρόν , και έτσι γλιτώνουμε από την ανάγκη να δεσμευτούμε στην τρέχουσα κατάσταση.
Είναι η στάση που συναντάτε σε πολλές θρησκείες , κατά τις οποίες η επί Γης ζωή είναι απλώς πρελούδιο μιας αιώνιας και πολύ πιο μακάριας ύπαρξης εν τοις ουρανοίς …….

Σημαντικό μειονέκτημα του έρωτα …να κινδυνεύεις να γίνεις ευτυχισμένος….

Τόλμησε να προφέρεις αυτή τη λεξούλα ; Είσαι ευτυχισμένος ; Πόσο άρρηκτα συνδεδεμένο μπορεί να είναι η ευτυχία με το άγχος ;
Μια πληρότητα απλά από μια …καλημέρα….από ένα μήνυμα στον υπολογιστή ……θετικό άγχος - που μπορεί να μετατραπεί σε φοβία , σε άρνηση ……φοβία άρνησης ….φοβία ύπαρξης…

Τι περίεργο, όμορφα συναισθήματα να περιπλέκονται με άσχημα ,
δυο χέρια , με τα δάχτυλα μας σφιχτά πλεγμένα μεταξύ τους – μα δε το κατάλαβες ότι περπατούν πάντα πιασμένα χέρι – χέρι ;

Σκέψου , αυτό το θάνατο δε τον διαδέχεται εγωισμός – δεν υπάρχουν δάκρυα – τελικά ακόμη και τα δάκρυα είναι επιφανειακά ……

Στάζουν δάκρυα ; Γιατί ;
Μας παρουσιάζεις τη θλίψη σου , να σε παρηγορήσουμε αυτό σε βοηθά να υπερβείς το πόνο σου – τι ωραίο παιχνίδι , να είσαι το θύμα ….

Για σκέψου πόσο εγωίστρια υπήρξα μαζί σου ….να δείχνω ότι υποφέρω …να παρουσιάζομαι μια αδύναμη …λυγίζω σε κάθε σου κουβέντα …σε κάθε σου ανάσα …..
Και εσύ τι αγάπησες το θύμα ;

Δάκρυα……αδυναμία ……

ούρλιαξα……δεν άκουσα τη φωνή μου ….μα δεν υπήρχε ήχος ;

έκλαψα …… δε κύλησε ούτε ένα δάκρυ

δαγκώθηκα ……μα δεν έτρεξε αίμα

φοβήθηκα την εικόνα μου στον καθρέφτη …………ναι , εγώ είμαι

εγώ κλαίω και ουρλιάζω να μείνεις κοντά μου………βλέπω μια γαλήνια έκφραση…….

Μου παίζει παιχνίδι το μυαλό μου ; Βλέπω μια ουτοπική εικόνα;

Αυτός ο καθρέφτης τι δείχνει ;

Κυριαρχούν δευτερόλεπτα τρέλας……τι βλέπω ; δεν έχω σταματήσει δευτερόλεπτο να κλαίω , δευτερόλεπτο να ουρλιάζω ΓΙΑΤΙ …..ΓΙΑΤΙ ….

Σηκώνω και πάλι το βλέμμα μου …..τι ήρεμο πρόσωπο , τι γαλήνη …..

Δε μπορεί, σκέφτομαι , έχασα το μυαλό μου , αλλά συμβαίνουν γύρω μου και άλλα βλέπω….

…………………………………………………………………………………

Βρε Βασιλική, μου απαντά ο καθρέφτης , σήμερα στις 15.22 πέθανες ……ευτυχισμένη ….δεν υπάρχει τίποτα επιδερμικό …δάκρυ , πόνος , αίμα ….τίποτα ……πέθανε η ύπαρξή σου , η ψυχή σου , σίγασε η πνοή σου , έκλεισε τους διακόπτες η καρδιά σου ……τελείωσες ήρεμα και γαλήνια ακούγοντας ……ΑΝΤΙΟ ……αυτή η βυζαντινή χροιά της φωνής του …σε μάγεψε στο τελευταίο ΑΝΤΙΟ σου ……

ΩΡΑΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣ …..ΑΝΤΙΟ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ